Πάνε και αυτά τα Χριστούγεννα, φεύγει βιαστικά και το 2005. Θα έπρεπε να κάνω απολογισμό αλλά η φασαρία δε μ αφήνει.

Tutta la vita, al centro della confusione
o dentro il palmo di una mano no no no no no no
ma senza niente di meccanico
come un pallone che si è perduto
io ti saluto, io ti saluto

Χρόνια πολλά, με αγάπη

αλλά έχω απορίες.

Κάπου το ’81 αγόρασα ένα δίσκο της στα 78 rpm στο παζάρι της Σχολής, στον πάγκο με τα second-hand. Απίστευτη φωνή, βαθιά – σχεδόν αντρική-, καπνισμένη, εκφραστική υπερβολή. Ήταν απόλαυση τα πολυτελή υγρά Ρο καταμεσίς στους γερμανικούς στίχους. Δράμα χολιγουντιανής ομορφιάς στη φωτογραφία, στο ηχητικό χαλί χορωδία από εκατοντάδες, λες, φωνές. Φυσικά την αγάπησα αμέσως τη Zarah Leander. Όμως η αντίδραση της μάνας μου όταν άκουσε τη φωνή της με έβγαλε από τη νιρβάνα μου – ρώτησε κάπως κοφτά που βρήκα το δίσκο της χιτλερικής. Ε;

Πρόσφατα την ξαναθυμήθηκα, ακούγοντας μιαν οπερετική επανεκτέλεση τραγουδιού της από τη Νίνα Χάγκεν. Είχα μάθει έκτοτε πως πραγματικά, ο Χίτλερ είχε αδυναμία στη Zarah, τη σουηδέζα ντίβα, που έκανε μεγάλη καριέρα στη Γερμανία. Τραγουδούσε εν μέσω πολεμικών σειρήνων για ανεξάρτητες γυναίκες, ερωτικές σχέσεις αδιανόητα ελεύθερες και ονειρεμένα μέρη στο Νότο. Και ας εναντιώνονταν τα θέματα αυτά στα επικά αισθητικά κριτήρια του εθνικοσοσιαλισμού, που προτιμούσαν θεματολογίες εγκαρτέρησης, αυτοθυσίας και υποταγής. Ο Fritz Lang, ο Peter Lorre, ο Billy Wilder και πολλοί άλλοι είχαν εγκαταλείψει τη ναζιστική Γερμανία, η Marlene Dietrich είχε αποστατήσει, αλλά η Zarah ήρθε και έμεινε: η χαρακτηριστική φωνή της έγινε πασίγνωστη στο γερμανικό κοινό, οι ταινίες της με τη θρυλική UFA, την εθνική κινηματογραφική βιομηχανία, έφεραν μια παράδοξη όαση εξωτισμού στην μικροαστική καθημερινότητα. Ο «προστάτης των γερμανικών ταινιών» και υπουργός προπαγάνδας Goebbels ωστόσο υποψιαζόταν την femme fatale σταρ του, τη συνήθειά της να πίνει, την εμμονή της να πληρώνεται σε σουηδικές Kroner. Όταν της ζήτησε να αλλάξει τουλάχιστον το όνομά της, που του φαινόταν πολύ εβραϊκό, εκείνη αντιγύρισε πως καλό θα ήταν να αλλάξει εκείνος πρώτα το Ιωσήφ.

Το 1943 η «Γκάρμπο των Ναζί» άφησε τη Γερμανία για να επιστρέψει στη Στοκχόλμη, πιθανότατα όχι για λόγους ιδεολογικούς. Οι πληροφορίες πως τρόμαξε, επειδή ένας από τους εμπρηστικούς βομβαρδισμούς στο Βερολίνο έκαψε τα χαλιά και τις καλύτερες γούνες της, ελέγχθηκαν από την ίδια ως ανακριβείς. Πίσω στην πατρίδα, η καιροσκόπος επένδυσε τα αποκομισμένα κέρδη σε μια επιτυχημένη επιχείρηση κονσερβοποιίας ρέγκας. Έτσι δεν είδε την κινηματογραφική πόλης της UFA, το Babelsberg, να μετατρέπεται σε σωρό ερειπίων – όχι πως θα την ένοιαξε και πολύ.

Ίσως να είναι μύθος, πως όταν τα Χριστούγεννα του 1944 ακουγόταν από τα ηχεία του στρατοπέδου συγκέντρωσης τενεκεδένια το «Ich weiss, es wird einmal ein Wunder geschehn» της (με τους στίχους «ξέρω, κάποια μέρα θα συμβεί ένα θαύμα – και ξέρω πως θα ξαναϊδωθούμε»), την άκουγαν με προσήλωση και ελπίδα οι έγκλειστοι, όσο και οι δήμιοί τους. Η ίδια ποτέ δεν απάντησε ξεκάθαρα στις αιτιάσεις γιατί συνέχισε να εργάζεται σχεδόν μέχρι το τέλος στη ναζιστική Γερμανία, ενώ είχε προτάσεις από το εξωτερικό, όταν έβλεπε τους εβραίους και ομοφυλόφιλους φίλους και συνεργάτες της, μουσικούς και ανθρώπους του κινηματογράφου, να συλλαμβάνονται και να εξαφανίζονται ένας-ένας. «Δεν ασχολούμαι με την πολιτική, εγώ τραγουδούσα τον έρωτα», ήταν η μόνη δικαιολογία της Ωραίας Ασυνείδητης.

			Πατώντας άλλη μια φορά σε μυριάδες περιττώματα περιστεριών και αγριοκοιτάζοντας τους παραγωγούς τους (ποτέ μου δε χώνεψα τα περιστέρια, ορίστε. Σε κοιτάζουν με αυτά τα γυάλινα κόκκινα ματάκια, είναι γεμάτα ζωϋφια και παντελώς αναξιόπιστα στις συναυλίες, όπου δεν δείχνουν τον απαιτούμενο ενθουσιασμό όταν το σενάριο απαιτεί την τελετουργική τους απελευθέρωση), πατώντας λοιπόν τις κουτσουλιές , σκεφτόμουν τι θα κάνουμε να προστατευθούμε αν ο ιός μολύνει και τα άγρια πουλιά της πόλης. Ιδού ένα διαχρονικά κομψό σύνολο του 17ου αιώνα. Την εποχή της πανώλης, ο γιατρός – συχνότερα κομπογιαννίτης – επισκεπτόταν τους ασθενείς του ενδεδυμένος με ειδική στολή biohazard. Η μάσκα με ένθετα κρυστάλλινα μάτια προστάτευε το πρόσωπο, το κούφιο ράμφος ήταν παραγεμισμένο με βότανα και μπαχαρικά για να καθαρίσει τον εισερχόμενο αέρα – ή, όπως και να ‘χει, τον έκανε σίγουρα πιο αρωματικό. Δερμάτινα γάντια, άκαμπτος, κερωμένος μανδύας και ψηλές μπότες συμπλήρωναν ένα σύνολο, που θα μπορούσε να αποτελέσει και πρόταση για την επαπειλούμενη πανδημία, με λεπτές στιλιστικές αναφορές στην προέλευσή της. Με το ξυλάκι θα διώχνω τα πουλιά, ουστ. Πιστεύω πως έχω αυξημένες πιθανότητες επιβίωσης, και, το σπουδαιότερο, με αυτό το ντύσιμο θα μπορώ επιτέλους να κυκλοφορώ άβαφη.

Εικόνα: ο Δρ. Ράμφος, Doktor Schnabel von Rom, γκραβούρα του Paul Fürst (πρωτότυπο του J Columbina), Ρώμη, σωτήριον έτος 1656.

επιστρέφοντας ονλαϊν, διαπιστώνω πως όσο σπανιότερα γράφεις, τόσο πιο δύσκολο είναι ξεκινήσεις ξανά.
χρουμφ. εικόνες μέχρι να ξαναπιάσω το νωχελικό μου τέμπο – έχω πείσμα.

Πάνω δεξιά κάτι για βοήθεια από Wilco:
She’s a jar/ With a heavy lid / My pop quiz kid
A sleepy kisser / A pretty war /With feelings hid / You know she begs me not to hit her

Δεν ήξερα πως οι σένσορες των ψηφιακών φωτογραφικών πεθαίνουν τόσο όμορφα.
(Και τόσο ακριβά.)

Οκ, λίγο κήρυγμα απόψε, έχω όρεξη. Αν βαριέσαι, πήγαινε εδώ καλύτερα .

			Ξεφυλλίζοντας ένα περιοδικό που συνόδευε την κυριακάτικη θυμήθηκα αυτό το ανάγνωσμα: “Πλαστικά στυλιζαρισμένα παιχνίδια για στυλιζαρισμένα παιδιά, τα οποία τα Χριστούγεννα και τις γενέθλιες γιορτές βρίσκονται σε αρμονία με τους στυλιζαρισμένους γονείς τους. Πρέπει να είσαι απαράδεκτα στυλιζαρισμένος ο ίδιος για να μη το σιχαίνεσαι που και που. Είναι το στυλ που σε γραπώνει, η τεχνολογική ασχήμια γλασαρισμένη με κιβδηλότητα σε μια προσπάθεια παραγωγής ομορφιάς και κέρδους από ανθρώπους που, ενώ έχουν στυλ, δεν ξέρουν από που να αρχίσουν μια και κανένας ποτέ δεν τους έχει πει ότι υπάρχει η Ποιότητα σε αυτό τον κόσμο και είναι αληθινή, δεν είναι στυλ. Η Ποιότητα δεν είναι κάτι που βάζεις πάνω σε υποκείμενα και αντικείμενα σαν στολίδι χριστουγεννιάτικου δένδρου. Η Πραγματική Ποιότητα πρέπει να είναι η πηγή των υποκειμένων και των αντικειμένων, ο σπόρος απ’ όπου το δέντρο πρέπει να ξεκινήσει.” (Ζεν και η Τέχνη Συντήρησης της Μοτοσικλέτας του Robert M. Pirsig, απόσπασμα παρμένο από εδώ ) Αργά, γκαλερί του Saatchi ονλάιν, και με αφορμή την ειρωνική αυτοαγιογραφία Sankt Ich III του Meese , έσκασα με το πως όχι μόνο για 15 λεπτά, αλλά αδιαλείπτως αξιοπρόσεκτοι, αξιοπρόβλητοι, αντικείμενα αυτοφωτογραφήσεως, αυτοηχογράφησης, βιντεοσκόπησης, μπλογκοανάλυσης και απέραντου εγωισμού, το σύμπαν μας χρωστάει (ξεφεύγω τώρα), η προσωπική ευτυχία είναι ο υπέρτατος νόμος, η ζωή είναι λίγη (και τα φωτογενή νειάτα λιγότερα) και μας όφείλει τα πάντα τώρα, εύκολα, γρήγορα, άνευ κόπου, λέξεις όπως εγκαρτέρηση, επιμονή, ή θυσία είναι εντελώς μα παντελώς so very out, σουτ εσύ.

Εικόνα: ήθελα να βάλω το Sankt Ich, αλλά πρόσεξα πως το Catdim του ιδίου είμαι φτυστή εγώ με μούσι και ενέδωσα. Φυσικά.
Άσχετο: αναρωτιέμαι αν καταφέρανε τελικά να βαρήσουνε κάνα Χρυσαυγίτη.

βλέπε “Encoded Presence”, του Michael Takeo Magruder

άγνωστες λέξεις: ρ. (απόσ-υρα, -ύρθηκα, -υρμένος) σέρνω προς τα πίσω ή προς τα έξω, αποκομίζω σέρνοντας | απομακρύνω | αναλαμβάνω κατατεθειμένα| αναιρώ, παύω| αναστέλλω την κυκλοφορία | (μέσ.) αποσύρομαι, απομακρύνομαι, παραιτούμαι.

αποστηθίστε.