Παίρνουμε φόρα και κυλιόμαστε με τη Φρα πάνω στο πάπλωμα. Το πρόσωπο της είναι ακόμη χλωμό, αλλά ο πυρετός έχει πέσει και τα γελάκια της ξεπετιόνται κόκκινα. O απογευματινός ήλιος χορεύει τη σκόνη που ξεσηκώνεται και αιωρείται δίνοντας διάσταση στον διάφανο αέρα που μας τριγυρίζει, φωτίζει λοξά τον λεπτό της σβέρκο, τις σκούρες κοντές μπούκλες.
Ψευτοπαλεύουμε, μου επιτίθεται κατά μέτωπο, τη γαργαλάω στα πλευρά ενώ συγκρατούμαι από ενδόμυχο φόβο μην και την πονέσω με την αγριάδα μου, η Φρα γελάει γαργαριστά. Μετά από λίγο οι ιαχές κοπάζουν, ανάσκελα και πλάι-πλάι κοιτάμε το ταβάνι. “Μαμα, δε θέλω να περνάει ο χρόνος”.
Μέσα στη διαύγεια της στιγμής, η φράση της με μαχαιρώνει
Έχω χρόνια να μην κάνω απολύτως τίποτε.
(΄Ομως μου φαίνεται πως απ’ όσα κάνω ελάχιστα έχουν οποιαδήποτε σημασία)
Η φωτό που τράβηξε ο μ. στην Αθήνα με μαγνήτισε προχτές αργά το βράδυ. Την κοίταζα, την ψαχούλεψα ώρα στο φωτοσοπ να την κάνω ντεσκτοπ (εγχείρημα από το οποίο παραιτήθηκα, μια και το λευκό κάτω από τα μύρια εικονίδιά μου με στράβωνε), της μείωνα σταδιακά τα χρώματα, μέχρι που έφτασα σε ένα γκιφ 16 χρωμάτων πάνω στο οποίο έριξα τεχνητό χιονάκι. Παίζει κάτω απ’ όλα τα έγγραφα και παράθυρά μου και κάθε της αποκάλυψη με ηρεμεί. Κάπως σαν τις κρυστάλλινες μπάλλες με το νερό και τις νιφάδες από πολυστυρένιο
είναι η στιγμή που, ενώ περιμένω στην ουρά, από κάπου στον τεράστιο χώρο ακούγεται μουσική υπόκρουση, κουνάω λίγο ρυθμικά το πόδι σε αυτοματισμό και ξαφνικά μου φαίνεται πως στο αμέσως επόμενο δευτερόλεπτο η μουσική θα ανέβει σε κρεσέντο, θα με πνίξει η αγαλλίαση, ο κόσμος γύρω μου θα αρχίσει να χορεύει σε απόλυτο συγχρονισμό, ο γερανός θα τραβήξει την κάμερα προς τα πάνω και θα αποκαλυφθεί αυτό που ήξερα από τα 15 μου – πως ζω σε ένα καλοκαμουφλαρισμένο μιούζικαλ
*(όχι κύριε Fosse, δεν θα κατέβω τις φωτισμένες σας σκάλες, μην πάει και την πάθω σαν τη φιλ μου εδώ)
**κατά καιρούς αναζητώ το τρακ των τίτλων του τέλους, ελπίζω σε κάτι ντίσκο. ίσως το Ιf you could read my mind από το Studio 54 ή το Last Dance της Summer.
Εικόνα: η ανεπανάληπτη Suzanne Charney στο νούμερο The Rich Man’s Frug, από το Sweet Charity. καμία σχέση.
τι στρημ δλδ, πλημμύρα. Ο Τομ ρώτησε πού είναι οι φωτογραφίες – ορίστε, και με ένα αριστοτεχνικό coup τις πασάρω και στον εαυτό μου ως απολογισμό της περασμένης χρονιάς, βλέπε πρόπροηγούμενο ποστ ή, μάλλον, δε βαριέστε.
Ο Τομ λοιπόν, μετά από την εκ των ΗΠΑ αναγνώριση της ομογενούς socialite και politσταρ Αριάννας Χάφλπαφλ – Χάφφινγκτον, κατέκτησε και το ευρύτερο κοινό.
Χαίρομαι να διαβάζω τις απολαυστικές κριτικές του, είτε είναι στα αγγλικά, είτε στα ελληνικά. Οι επισημάνσεις του είναι διασκεδαστικά διδακτικές, οι αναλύσεις του, εμβριθείς, συνοδεύονται από παραδείγματα ενώ είναι αρκούντως αυστηρός ώστε να γαργαλιέται και η χαιρεκακία του ταλαίπωρου αναγνώστη. :)
