Ταγμένο μίνι-αφιέρωμα στους γείτονες του Αλβερίχιου. Δεν με παραξενεύει που επέλεξε να μένει στην περιοχή. Οι άνθρωποι είτε είναι αυθεντικά και ανενδοίαστα μυστήριοι, είτε ξέρουν κάτι που εμείς δεν ξέρουμε.

Το 1604 ο βασιλιάς Ιάκωβος ο Α’ της Αγγλίας (1566-1625) δημοσίευσε ανώνυμα ένα από τα πρώτα αντικαπνιστικά φυλλάδια. Το “A Counterblaste to Tobacco” κλείνει με τον περίφημο αφορισμό: “A custome lothsome to the eye, hatefull to the Nose, harmefull to the braine, dangerous to the Lungs, and in the blacke stinking fume thereof, neerest resembling the horrible Stigian smoke of the pit that is bottomlesse.”

403 χρόνια αργότερα, ακόμη να βγω απο το απύθμενο φρέαρ του Ιακώβου και να το κόψω. Εν πλήρει συνειδησει της δύσοσμης κάπνας κάθομαι με όλο και πιο εξεζητημένες πόζες, το ένοχο χέρι να δείχνει πίσω και έξω από τον κύκλο της παρέας, προσπαθώντας να προφυλάξω τους τριγύρω από τον καπνό μου – ή εμένα από την επίπληξη. ‘Ολα μάταια. Τα γαλάζια πλοκάμια των αναθυμιάσεων βρίσκουν περιδινόμενα πάντα μονοπάτι προς τις πιο ευαίσθητες μύτες, τα πλέον παρθένα αναπνευστικά συστήματα. Ιταμός παρίας που πατά με λασπωμένες τατάρικες μπότες τα Aubusson της οικοδέσποινας, τραβάω μια και στα μάτια τους νομίζω πως καθρεφτίζεται μια γκροτέσκα είκονα: ένας λερός ναρκομανής, μια ανασφαλής προσωπικότητα, ένα εξαρτημένο παρτάλι. Οι καιροί μας αφαίρεσαν τη μαγκιά της πράξης, στις ταινίες δεν καπνίζει σχεδόν κανείς, το κάπνισμα, μαζί με το βάρος και τα κακοβαμμένα μαλλιά έγιναν σημειολογικά χαρακτηριστικά των λούμπεν και μεις, οι τελευταίοι των καπνιστών, απόβλητοι.

Παρηγοριέμαι με το γεγονός πως δεν γίνεται επανάσταση εκ των άνω, από τους καταπιεσμένους ξεκινά η αντίδραση. Ας λεει ο Βασιλεύς. Δεν μπορώ και αλλιώς – όταν σκέφτομαι πως, απέναντι στον καθημερινό αγώνα κατά του επαπειλούμενου εξοστρακισμού και τις τύψεις για το αντικοινωνικό μου έγκλημα, το απλούστερο θα ήταν να το κόψω, με πιάνει δύσπνοια.

test pic

Άσε λίγο τα σουντόκου και τους Κώδικες Ντα Βίντσι παράμερα. Ιδού ελεύθερο πεδίο δόξης.

Το χειρόγραφο Voynich είναι ένα κρυπτογραφημένο κείμενο περίπου 230 σελίδων, που μοιάζει με επιστημονικό ή αλχημιστικό εγχειρίδιο. Η πρώτη του εμφάνιση χρονολογείται κατά τα τέλη του 16ου αιώνα, όταν αγοράστηκε από τον εκκεντρικό αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας Rudolf II – ενδιαφέρουσα περίπτωση ο ίδιος, άρχοντας μονήρης, δύστροπος αλλά εξαιρετικά φιλεπιστήμων, συλλέκτης νάνων, γιγάντων, πετρωμάτων, διάσημων αστρονόμων και λοιπών curiosae.
Πιθανώς ο άγνωστος πωλητής του χειρογράφου να ευθύνεται για τη φήμη πως αποτελεί έργο του Ρογήρου Βάκωνα (του Doctor Mirabilis φιλόσοφου του 13ου αιώνα με τη γνωστή εκτίμηση προς τη στεγανογραφία), γεγονός που θα ανέβαζε πολύ την αξία του. Πραγματικά, το βιβλίο πληρώθηκε αδρά από τον Αψβούργο μονάρχη, ωστόσο σήμερα ακόμη δεν είναι αποσαφηνισμένη η ακριβής ηλικία και η προέλευσή του.

Πρόκειται για σαγηνευτικό γρίφο. Το χειρόγραφο Voynich είναι καθαρογραμμένο σε μια γλώσσα αινιγματική, χωρίς σημεία στίξης και που δεν φαίνεται να έχει καμία σχέση με οποιαδήποτε άλλη γνωστή γραφή. Είναι πλούσια (αν και με κάπως βιαστικό χέρι) ιστορημένο με βοτανικές και αστρονομικές εικονογραφήσεις – βέβαια τα φυτά δεν αναγνωρίζονται και οι αστερισμοί είναι άγνωστοι στην επιστήμη, τουλάχιστον από την δική μας ex Terra οπτική γωνία. Πιο οικείο θέαμα αντίθετα αποτελούν οι πολλές χαριτόβρυτες γυμνές κυρίες, αν παραβλέψει κανείς πως οι υδραυλικές εγκαταστάσεις στις οποίες αγεληδόν λούζονται είναι κάπως παράδοξες.

Ο έμπορος σπάνιων βιβλίων Wilfrid Voynich ανακάλυψε το ομώνυμο χειρόγραφο το 1912, ξεχασμένο στη βιβλιοθήκη της βίλας Mondragone στο Φρασκάτι της Ιταλίας. Σήμερα βρίσκεται στην Βιβλιοθήκη Σπάνιων Βιβλίων και Χειρόγραφων Beinecke στο πανεπιστήμιο του Yale, και παρά τις επίμονες επί σχεδόν έναν αιώνα προσπάθειες κορυφαίων ειδικών και ερασιτεχνών της αποκρυπτογράφησης, παραμένει ερμητικά ακατανόητο.

Ο καθένας μπορεί να αποπειραθεί να το ερμηνεύσει, με πιθανώς μυθική ανταμοιβή: ανάλογα με τις επιθυμίες του ερευνητή το κομψό αυτό βιβλίο ίσως κρύβει την τεχνογνωσία για τη μετατροπή του μόλυβδου σε χρυσό, το ελιξίριο της νιότης, τις οδηγίες ορθής χρήσης του Γκράαλ ή, πιο πεζά, μια καλοπροαίρετη προσπάθεια μεταγραφής ασιατικής γλώσσας.

Ενδέχεται βέβαια η αποτυχία αποκρυπτογράφησης να οφείλεται στο ότι δεν υπάρχει κανένα απολύτως βαθύ νόημα πίσω από τα όμορφα γράμματα της περγαμηνής, και το Voynich να είναι μία από τις ευφυέστερες και μακροβιότερες απάτες στην ανθρώπινη ιστορία – εκδοχή που για κάποιο λόγο προτιμώ >:}.

Μάλλον βρίσκω πλέον πιο γοητευτική την ανθρώπινη μπαγαμποντιά από τα Μεγάλα Μυστήρια.

Και, μιλώντας για αποκρυπτογραφήσεις, γυρίσατε χώρες και χώρες και ιδού! Τα φοντς που τόσον καιρό έλειπαν από τον υπολογιστή σας, η Γραμμική Β.
Προσοχή μόνο στη χρήση (ανέκδοτο μέσω εδώ ).

Η παραπάνω ηρεμία είναι απατηλότατη. Ο δρόμος περπατιέται μέσα σε έναν αυτιστικό κόσμο μουσικής 140-150 bpm και αδρεναλινών σε berserker mode. Προτάσεις για πλέυλιστ δεκτές, έχω λιώσει τους Daft Punk και συμπέρασμα δεν έχω βγάλει ακόμη.

τι διακρίνει τις επεμβάσεις του διαβόητου Banksy από τον βανδαλισμό;
έξυπνο περιεχόμενο, ταλέντο,
ρίσκο και διαβολεμένο χιούμορ στις ευρηματικές επιδρομές του στα μουσεία.