αλλά έχω απορίες.

Κάπου το ’81 αγόρασα ένα δίσκο της στα 78 rpm στο παζάρι της Σχολής, στον πάγκο με τα second-hand. Απίστευτη φωνή, βαθιά – σχεδόν αντρική-, καπνισμένη, εκφραστική υπερβολή. Ήταν απόλαυση τα πολυτελή υγρά Ρο καταμεσίς στους γερμανικούς στίχους. Δράμα χολιγουντιανής ομορφιάς στη φωτογραφία, στο ηχητικό χαλί χορωδία από εκατοντάδες, λες, φωνές. Φυσικά την αγάπησα αμέσως τη Zarah Leander. Όμως η αντίδραση της μάνας μου όταν άκουσε τη φωνή της με έβγαλε από τη νιρβάνα μου – ρώτησε κάπως κοφτά που βρήκα το δίσκο της χιτλερικής. Ε;

Πρόσφατα την ξαναθυμήθηκα, ακούγοντας μιαν οπερετική επανεκτέλεση τραγουδιού της από τη Νίνα Χάγκεν. Είχα μάθει έκτοτε πως πραγματικά, ο Χίτλερ είχε αδυναμία στη Zarah, τη σουηδέζα ντίβα, που έκανε μεγάλη καριέρα στη Γερμανία. Τραγουδούσε εν μέσω πολεμικών σειρήνων για ανεξάρτητες γυναίκες, ερωτικές σχέσεις αδιανόητα ελεύθερες και ονειρεμένα μέρη στο Νότο. Και ας εναντιώνονταν τα θέματα αυτά στα επικά αισθητικά κριτήρια του εθνικοσοσιαλισμού, που προτιμούσαν θεματολογίες εγκαρτέρησης, αυτοθυσίας και υποταγής. Ο Fritz Lang, ο Peter Lorre, ο Billy Wilder και πολλοί άλλοι είχαν εγκαταλείψει τη ναζιστική Γερμανία, η Marlene Dietrich είχε αποστατήσει, αλλά η Zarah ήρθε και έμεινε: η χαρακτηριστική φωνή της έγινε πασίγνωστη στο γερμανικό κοινό, οι ταινίες της με τη θρυλική UFA, την εθνική κινηματογραφική βιομηχανία, έφεραν μια παράδοξη όαση εξωτισμού στην μικροαστική καθημερινότητα. Ο «προστάτης των γερμανικών ταινιών» και υπουργός προπαγάνδας Goebbels ωστόσο υποψιαζόταν την femme fatale σταρ του, τη συνήθειά της να πίνει, την εμμονή της να πληρώνεται σε σουηδικές Kroner. Όταν της ζήτησε να αλλάξει τουλάχιστον το όνομά της, που του φαινόταν πολύ εβραϊκό, εκείνη αντιγύρισε πως καλό θα ήταν να αλλάξει εκείνος πρώτα το Ιωσήφ.

Το 1943 η «Γκάρμπο των Ναζί» άφησε τη Γερμανία για να επιστρέψει στη Στοκχόλμη, πιθανότατα όχι για λόγους ιδεολογικούς. Οι πληροφορίες πως τρόμαξε, επειδή ένας από τους εμπρηστικούς βομβαρδισμούς στο Βερολίνο έκαψε τα χαλιά και τις καλύτερες γούνες της, ελέγχθηκαν από την ίδια ως ανακριβείς. Πίσω στην πατρίδα, η καιροσκόπος επένδυσε τα αποκομισμένα κέρδη σε μια επιτυχημένη επιχείρηση κονσερβοποιίας ρέγκας. Έτσι δεν είδε την κινηματογραφική πόλης της UFA, το Babelsberg, να μετατρέπεται σε σωρό ερειπίων – όχι πως θα την ένοιαξε και πολύ.

Ίσως να είναι μύθος, πως όταν τα Χριστούγεννα του 1944 ακουγόταν από τα ηχεία του στρατοπέδου συγκέντρωσης τενεκεδένια το «Ich weiss, es wird einmal ein Wunder geschehn» της (με τους στίχους «ξέρω, κάποια μέρα θα συμβεί ένα θαύμα – και ξέρω πως θα ξαναϊδωθούμε»), την άκουγαν με προσήλωση και ελπίδα οι έγκλειστοι, όσο και οι δήμιοί τους. Η ίδια ποτέ δεν απάντησε ξεκάθαρα στις αιτιάσεις γιατί συνέχισε να εργάζεται σχεδόν μέχρι το τέλος στη ναζιστική Γερμανία, ενώ είχε προτάσεις από το εξωτερικό, όταν έβλεπε τους εβραίους και ομοφυλόφιλους φίλους και συνεργάτες της, μουσικούς και ανθρώπους του κινηματογράφου, να συλλαμβάνονται και να εξαφανίζονται ένας-ένας. «Δεν ασχολούμαι με την πολιτική, εγώ τραγουδούσα τον έρωτα», ήταν η μόνη δικαιολογία της Ωραίας Ασυνείδητης.

επιστρέφοντας ονλαϊν, διαπιστώνω πως όσο σπανιότερα γράφεις, τόσο πιο δύσκολο είναι ξεκινήσεις ξανά.
χρουμφ. εικόνες μέχρι να ξαναπιάσω το νωχελικό μου τέμπο – έχω πείσμα.

Πάνω δεξιά κάτι για βοήθεια από Wilco:
She’s a jar/ With a heavy lid / My pop quiz kid
A sleepy kisser / A pretty war /With feelings hid / You know she begs me not to hit her

βλέπε “Encoded Presence”, του Michael Takeo Magruder

άγνωστες λέξεις: ρ. (απόσ-υρα, -ύρθηκα, -υρμένος) σέρνω προς τα πίσω ή προς τα έξω, αποκομίζω σέρνοντας | απομακρύνω | αναλαμβάνω κατατεθειμένα| αναιρώ, παύω| αναστέλλω την κυκλοφορία | (μέσ.) αποσύρομαι, απομακρύνομαι, παραιτούμαι.

αποστηθίστε.

Παρεμπιπτόντως, και αυτή, όπως και οι άλλες, είναι μια μάλλον κοινότοπη λύση.

Χτες η καλοκαιρινή γιορτή που σηματοδότησε το τέλος του νηπιαγωγείου για τη Φ. Τριγύριζα τους χώρους που πέρασε δυόμιση χρόνια δημιουργικά, ελεύθερα, εκεί που είχε περάσει εξ ίσου ωραία και το άλλο, το μεγάλο μου Φι. Είτε η ίωση είτε ο φόβος για την κρεατομηχανή του δημοτικού, την αδιαφορία, την ανία, τα κακά βιβλία, με έκανε να μελαγχολήσω. Αλλά, όπως ήξερε να απαγγείλλει και κάθε αποφοιτάκι

το σπιτάκι λέει μείνε
το δρομάκι λέει φύγε
είναι όμορφα να μείνω
μα ήρθε η ώρα πια να φύγω

Έπος του Γκίλγκαμες, Πινακίδα ΙΧ, από τις στήλες IV και V

“Ακόμα και με μεγάλη λύπη και πόνο
Με κρύο η ζέστη
Με κλάμα ή αναστεναγμό – θα πάω.
Άνοιξε τώρα την πύλη του βουνού.”
Ο άντρας σκορπιός το στόμα του άνοιξε και μίλησε έτσι
Είπε στον Γκίλγκαμες:
“Πήγαινε Γκίλγκαμες και μη φοβάσαι.
Τα βουνά του Μάσου σου επιτρέπω να διαβείς.
Τα βουνά, τις βουνοκορφές μπορείς να διασχίσεις.
Τα πόδια σου μπορούν με ασφάλεια να σε πάνε.
Η πύλη του βουνού είναι ανοιχτή για σένα.”

Σαν τ’ άκουσε αυτά ο Γκίλγκαμες,
Τα λόγια του άντρα-σκορπιού ακολούθησε,
Το δρόμο του ήλιου πήρε.

Μια λεύγα σαν ταξίδεψε,
Βαθύ ήταν το σκοτάδι χωρίς κανένα φως.
Να δει ούτε μπρος ούτε πίσω μπορεί.
Δυο λεύγες σαν ταξίδεψε,
Βαθύ ήταν το σκοτάδι χωρίς κανένα φως.
Να δει ούτε μπρος ούτε πίσω μπορεί.
Τρεις λεύγες σαν ταξίδεψε,
Βαθύ ήταν το σκοτάδι χωρίς κανένα φως.
Να δει ούτε μπρος ούτε πίσω μπορεί.
Τέσσερις λεύγες σαν ταξίδεψε,
Βαθύ ήταν το σκοτάδι χωρίς κανένα φως.
Να δει ούτε μπρος ούτε πίσω μπορεί.
Πέντε λεύγες σαν ταξίδεψε,
Βαθύ ήταν το σκοτάδι χωρίς κανένα φως.
Να δει ούτε μπρος ούτε πίσω μπορεί.
Έξι λεύγες σαν ταξίδεψε,
Βαθύ ήταν το σκοτάδι χωρίς κανένα φως.
Να δει ούτε μπρος ούτε πίσω μπορεί.
Εφτά λεύγες σαν ταξίδεψε,
Βαθύ ήταν το σκοτάδι χωρίς κανένα φως.
Να δει ούτε μπρος ούτε πίσω μπορεί.
Οχτώ λεύγες σαν ταξίδεψε, έβγαλε φωνή μεγάλη
Γιατί βαθύ ήταν το σκοτάδι χωρίς κανένα φως.
Να δει ούτε μπρος ούτε πίσω μπορεί.
Εννιά λεύγες σαν ταξίδεψε, αισθάνθηκε τον βόρειο άνεμο
Το πρόσωπο να του χαϊδεύει
Αλλά βαθύ ήταν το σκοτάδι χωρίς κανένα φως.
Να δει ούτε μπρος ούτε πίσω μπορεί.
Δέκα λεύγες σαν ταξίδεψε
… ήταν κοντά
… της λεύγας
Έντεκα λεύγες σαν ταξίδεψε, χάραξε μια αχτίδα.
Δώδεκα λεύγες σαν ταξίδεψε, είχε φωτίσει.

μου έμεινε αυτή η ιστορία. θυμάσαι;

Όταν, σπάνια, δεν έχω τι να κάνω, μοιάζω με χελώνα* που έφτασε στην γωνία του δωματίου και παρ΄όλα αυτά προσπαθεί να προχωρήσει. Δεύτερη μέρα στη δουλειά, λίστα με εκκρεμότητες αλλά όλοι λείπουν ακόμη σε άδεια.

			… … … [01:45:34 μμ] notme: βαρ [01:47:10 μμ] notme: θυμάσαι τον Κωστα Σερέζη; [01:47:20 μμ] notme: που έκανε μια εκπομπή για την Τσίπρον [01:47:57 μμ] notme: Μορφή. [01:48:25 μμ] notme: δεν ξέρω, κάθομαι στο γραφείο μου και σκέφτομαι τον Κώστα Σερέζη. [01:48:36 μμ] notme: (8) [01:49:16 μμ] notme: http://www.cyprusnet.gr/hoc/HocPages/SpEkd_Apr1.html [01:49:32 μμ] * mourmour is now Offline [01:49:43 μμ] notme: πόσο να ξεπέσει κανείς [01:49:58 μμ] notme: νεξτ μάλλον έρχεται ο εγκεφαλικός θάνατος [01:50:11 μμ] notme: έπεσες και συ ε [01:50:20 μμ] notme: γκντουπ

* Στο διαμέρισμά μας στη Θεσσαλονίκη συχνά ακουγόταν ένας ρυθμικός χτύπος. Τότε είτε η μαμά είτε εγώ πηγαίναμε και γυρίζαμε τον Καίσαρα προς την άλλη κατεύθυνση, γιατί είχε φτάσει τον τοίχο και προσπαθούσε ματαίως να ανέβει στο σοβατεπί, ξαναγλιστρώντας κάτω. Γκντουπ.