From: info@helion.gr
Date: Τρίτη, 15 Ιουλίου 2008

Αγαπητέ κε Ν.,

Με τιμή
helion του Ασάρωτου Οίκου

Ψέμματα είπα. Ο βασικός λόγος που δεν απάντησα είναι πως από την ημέρα που έλαβα το πρώτο μέηλ του ανωτέρω κυρίου προσπαθώ να καθορίσω που ακριβώς βρίσκομαι στην κλίμακα του αριστερά ένα ως του δεξί δέκα ∙ κάτι κακά ξημερώματα ξυπνώ φασίστας και ως το βράδυ η @#$% η ζωή με κάνει αντικαθεστωτική, άλλες πάλι ξυπνώ χαρούμενη ανάρχα μέχρι το γραφείο να με επιστρέψει χίτλερ έτοιμο για αποτρίχωση μύστακος.

Αναρωτιέμαι πάντως πόσοι μπλόγκερ να απάντησαν αφελώς σε αυτό το μέηλ με συμπληρωμένο το .doc, προσφέροντας ταύτιση μπλογκ, ονόματος, πολιτικών ιδεών και εισοδήματος – και πως ένα “ανεξάρτητο σοσιαλιστικό περιοδικό” δεν αντιδρά πλέον αλλεργικά σε τέτοιου είδους συλλογή στοιχείων, όσο χρήσιμα εργαλεία και να είναι αυτά. Αφέλεια και αυτό;

Update: καλά που υπάρχουν άνθρωποι που δεν χρειάζονται δεύτερο μέηλ όπως εγώ για να δυσανασχετήσουν.

Γερμανική λέξη από το tot (νεκρός) + schweigen (σιωπώ), εκμηδενίζω κάτι μη μιλώντας γι’ αυτό. Καταπληκτική, τουλάχιστον όσο και η αντίδραση της ελληνικής μπλογκοσφαίρας στα επεισόδια που έγιναν στα ΑΕΙ.

Ως ιδιοκτήτρια ενός περί ανέμων, ομφαλών και στο βάθος κήπος μπλογκ, δεν παραμυθιάστηκα ποτέ ιδιαίτερα με τα ιστολόγια και την απήχηση της κριτικής φωνής τους, όπως και δεν θεώρησα πως τα μπλογκς, το twitter ή το σμς, πέρα από την αίσθηση της *σύνδεσής* μας θα γίνουν περίπου το ανεξάρτητο όργανο της επερχόμενης επανάστασης – αλλά παρ’ όλο που δεν περίμενα πολλά, η εκκωφαντική σιωπή των σε άλλες περιπτώσεις ευφραδέστατων αριστερόστροφων ιστολογούντων με έχει απογοητεύσει.

Πως να το πάρω ότι το σύνολο σχεδόν των μπλογκς δεν έβγαλε κιχ για τα όσα συνέβησαν σε Θεσσαλονίκη, Αθήνα και Ρόδο; Ως αδιαφορία; Ως αμηχανία; Ως έλλειψη καθαρής κομματικής γραμμής ενώ περιμένουμε αύξηση ποσοστών; Μη και στενοχωρήσουμε τα παιδιά; Ως φόβο, μην πάει και δεν θεωρηθούμε αρκετά αριστεροί; Δεν έχω ιδέα. Μπορεί και απλά το θέμα να μην πόναει κανέναν, πέραν όσων έχουν άμεσα να κάνουν με τον χώρο. Αυτό που ξέρω είναι πως αν τα επεισόδια τα έκαναν τίποτα προφανή εθνίκια θα είχαμε ξεσηκώσει τον κόσμο όλο δικαίως, με ζήλο και θέρμη.

Στη φωτό ακτιβίστρια μπλόγκερ στο κόκκινο σαλονάκι της.
Καλά, όχι, είναι του Banksy, από την έκθεσή του Barely Legal.

Τι μ’ ωφελούν οι άνοιξες. Γκουχ.
Mόλις σήμερα συνειδητοποίησα χάρη στην αναιδή λιακάδα έξω πως μπήκε ο Μάρτης. Τις τελευταίες εβδομάδες ανοίγω καινούργια βιβλία να διαβάσω και τα κλείνω μετά τις πρώτες 40 σελίδες, από έλλειψη ενδιαφέροντος. Κρατώ την ενημέρωση στο μίνιμουμ, η επικαιρότητα με απελπίζει και δήλωσα από τώρα στην Κόρη πως, όταν μεγαλώσω, σκοπεύω να γίνω μια από τις γριές με τον ανθρωποδιώχτη, αυτές που ταίζουν τις γάτες και τα περιστέρια. Γκρρρ.

Η κακομοιριά εκτείνεται παντού- τα κείμενα δεν στρώνουν, οι σάλτσες δεν δένουν και ούτε καν τα memes δεν μου κάθονται με τη μία, όπως αποδείχτηκε όταν πήγα να απαντήσω στην πρόσκληση του Όνειρου για το 123. Κοντά μου ήταν (και σκονιζόταν, μη νομίζετε) το «Dictionary of the Khazars» του Milorad Pavic. Δυστυχώς στη συγκεκριμένη σελίδα αναγράφει μόνο έναν τίτλο The Green Book – Islamic sources on the Khazar question. Τζίφος.

Κοιτάμε παρακάτω, αριστερότερα συναντούμε ντάνα, με πάνω-πάνω δανεικό Fernando Pessoa σε αγγλική μετάφραση (γεια σου D.!). Στη σελίδα 123 το ποίημα «I devote my higher mind to the ardent» είναι ευγενές και υψηλόφρον, αλλά εξαντλείται οικονομικότατα σε μια μόνο φράση. Ο από κάτω Ουμπέρτο Έκο θα μας σώσει – πυκνός, λαλίστατος, δεν μπορεί. Και όντως: «Με το βήμα του κάβουρα», Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, σελ. 123, προτάσεις 6-8 και περί Μεγάλου Αδελφού η κουβέντα:

«… Είναι το Πανόπτικον του Μπένθαμ, όπου πλήθος φρουροί παρατηρούν, απαρατήρητοι και αόρατοι, έναν και μόνο καταδικασμένο. Αλλ’ αν στο μυθιστόρημα του Όργουελ ο Μεγάλος Αδελφός ήταν μια αλληγορία για τον Πατερούλη Στάλιν, σήμερα ο Μεγάλος Αδελφός που μας παρατηρεί δεν έχει πρόσωπο και δεν είναι ένας, είναι το σύνολο της παγκόσμιας οικονομίας. Όπως και η Εξουσία του Φουκώ, δεν είναι μια αναγνωρίσιμη οντότητα, αλλά είναι το σύνολο μιας σειράς κέντρων που δέχονται το παιχνίδι και αλληλοϋποστηρίζονται, σε σημείο ώστε, όποιος κατασκοπεύει από ένα κέντρο εξουσίας τους άλλους να ψωνίζουν σ’ ένα σούπερ μάρκετ, θα κατασκοπευτεί με τη σειρά του όταν θα πληρώνει το ξενοδοχείο με την πιστωτική του κάρτα.»

(Δεν μπορώ παρά να συνεχίσω με τις αποφθεγματικές προτάσεις, με τις οποίες κλείνει την παράγραφο: «Όταν η Εξουσία δεν έχει πια πρόσωπο, γίνεται ανίκητη. Ή τουλάχιστον, είναι δύσκολο να την ελέγξεις.»)

Πάλι θα λειτουργεί κάποιο σούπερστρινγκ τύχης και αναγκαιότητας στη γειτονιά. Μέσα στο κλίμα των ημερών είναι το απόσπασμα, και ας είναι από τις πιο κοινότοπες, σε σημείο μονοτονίας πια, αναφορές το οργουελικό 1984.

Paytime. To meme 123 κυκλοφορεί εδώ και κάμποσες ημέρες στο ελληνόφωνο νετ με τους εξής κανόνες:
1. πιάνουμε το βιβλίο που βρίσκεται πιο κοντά μας αυτή τη στιγμή
2. το ανοίγουμε στη σελίδα 123 (αν είναι μικρό, παίρνουμε το επόμενο κοντύτερα σε μας, που έχει τουλάχιστον 123 σελίδες)
3. βρίσκουμε την πέμπτη πρόταση
4. αντιγράφουμε τις επόμενες τρεις, δηλαδή την έκτη, έβδομη και όγδοη και
5. βρίσκουμε άλλους πέντε ατυχείς να τους πασάρουμε το παιχνίδι

Οι ατυχείς στην περίπτωση αυτή είναι ο Schottkey (για λόγους εκδίκησης), ο Kuk (επειδή έτσι), η Ωραία Κοιμωμένη Μορ (ξύπνα, λέμε;), ο χόουμλεςς περιπλανώμενος πλέον Άλμπεριχ αν ακούει , και εις επιλαχών εκ των Σραοσορακάσηδων (επειδή ζηλεύω που κείνους τους πιάνει η άνοιξη).

Εικόνα: Ο Όργουελλ του Andy MacDonald από αυτή την ωραιότατη συλλογή, που αξίζει οπωσδήποτε μίαν επίσκεψη, και που τη βρήκα μέσω του Απαγορευμένου Πλανήτη.

Για λίγο πριν το Πάσχα προγραμματίζονται οι επίσημες τελετές για την είσοδο της πόλης στον κατάλογο των μνημείων παγκόσμιας φυσικής και πολιτιστικής κληρονομιάς της Ουνέσκο.

Δεν είναι συγκροτημένο ποστ αυτό, απλά εξαερώνω λίγο το καζάνι των εορτών. Είναι πάλι η εποχή εκείνη του χρόνου όπου βρίσκομαι στο τραπέζι ως μετρίως αδαής να υπερασπίζομαι μετά την κατανάλωση της γαλοπούλας 15 επιστημονικά αντικείμενα ταυτόχρονα ενάντια στα φον-ντενικενικά και εσχάτως λιακοπουλικά ιδεολογήματα που καταλαμβάνουν τα ανήσυχα μυαλά των εξ αγχιστείας συγγενών. Φουσκωμένοι από το φαγητό και με σχεδόν το σύνολο του κυκλοφοριακού να έχει παραιτηθεί από την τροφοδοσία του εγκεφάλου λόγω της έκτακτης δυσπεπτικής συμφόρησης, είθισται ανελλιπώς με τον καφέ να ασχοληθούμε με τα Μεγάλα, ήτοι:

1. πολιτική (keywords Ζαχόπουλος, μη-δεξιά δεξιά, διαφθορά)
2. το μέλλον του πλανήτη
3. οι Έλληνες, αυτοί οι Ελ.

Με το τελευταίο αρχίζει το γλέντι και πασχίζω να αποκρούσω τους μύδρους: το κόλπο με τις ινδοευρωπαϊκές γλώσσες είναι γνωστό πως είναι απάτη, ε, τα ελληνικά, εκτός του ότι έχουν 9 δισεκατομμύρια λήμματα (αριθμός που έριξα στην κουβέντα για πλάκα και τον δέχτηκαν ασυζητητί), είναι ανώτερη, παλαιότερη και πλουσιότερη γλώσσα, η μητέρα πασών των λοιπών. Στη Χαβάη ρε συ έχουν μια λέξη που μοιάζει με ελληνική, δε θυμάται ποιά. Άρα, μας κοροϊδεύουν οι επιστήμονες; Φως φανάρι πως τα χαβανέζικα προέρχονται από τα ελληνικά. Το διάβασε στο Άωτον.

Υπερθεματίζει. Και γιατί η ανθρωπότητα να ξεκίνησε από την Αφρική, και όχι από την Ελλάδα, που είναι και πιο κοντά. Τι ξέρει ο Λήκυ που δεν το ξέρουμε εμείς δηλαδή. Αρχίζω να κακοχωνεύω. Γλωσσολογικά στοιχεία, η σημασία των παλαιολιθικών ευρημάτων, τα συμπεράσματα του RNA για την καταγωγή μας, όλα τα ρίχνω ημιμαθώς και ψιλοαπεγνωσμένα στην κουβέντα, όπου βυθίζονται χωρίς ίχνος. Όπως και το «αν σε ενδιαφέρουν τα θέματα αυτά γιατί δεν παίρνεις μερικά βιβλία από κάποιον που ασχολείται σοβαρά». Διότι οι ειδικοί, ποιοι ειδικοί, είναι όλοι τους εκπρόσωποι του επιστημονικού κατεστημένου, ενός μονολιθικού μορφώματος τύπου Μάτριξ, κοιμισμένοι αυτιστικοί με συλλογικές παραισθήσεις – αν δεν είναι καθαρά ξεπουλημένοι στο κονσόρτσιουμ της μίας ή της άλλης παγκόσμιας συνωμοσίας. Και πέφτουν τα σοβαρά επιχειρήματα: Ένας βρήκε ένα κάτι (sic) στην Αίγυπτο, που το κάτι έδειχνε καθαρά πως ήταν πολύ αρχαιότερο (από τι;), αλλά ένας άλλος, που είχε σχέσεις και με το Βατικάνο, του είπε πως θα του κόψει την επιδότηση αν δεν το επαναχρονολογήσει στα κοινώς αποδεκτά πλαίσια.

Η υπόδειξη πως δε γίνεται κουβέντα με όρους «ένας» και «κάτι» κάνει παρέα στα προηγούμενά μου σχόλια, εκεί στον πάτο. Όπως και το ότι «οι επιστήμονες», εκτός από το μόνο εξειδικευμένο εργαλείο που έχουμε για να ερευνήσουμε σοβαρά αυτά τα θέματα, δεν είναι καθόλου ενιαίο μπλοκ αλλά ζωντανή κοινότητα που ερίζει διαρκώς και ψάχνεται, και στο κάτω-κάτω της γραφής δε μπορείς να αμφισβητήσεις από τον καναπέ σου εργασία εκατονταετιών και τις ζωές που έφαγαν στις ανασκαφές και στις βιβλιοθήκες επειδή διάβασες κάτι σε ένα περιοδικό. Τζάμπα αγορεύω, με κοιτούν απλά προσβεβλημένα.

Πιάνω τα κλισέ υπερόπλα και χαϊδεύω την ταπεινωμένη εθνική αυτοπεποίθηση – δε σας φτάνει ρε-κο-μπλε-ξά-ρες που οι πρόγονοί σας δημιούργησαν το θεμέλιο του δυτικού πολιτισμού, θέλετε και τον αυστραλοπίθηκο δικό σας; Μετά τη συμβιβαστική βόμβα αυτή που, όσο να ‘ναι, έπιασε τόπο, πάω ευχαριστημένη να πιάσω μια κόλα. Και ακούω πίσω μου για την Κούφια Γη.

Άναστεναγμ.

Το δράμα είναι πως δεν πρόκειται για τίποτα ηλίθιους, είναι άνθρωποι ενήλικες, τίμιοι μέχρις αηδίας, ανήσυχοι, που ξέρω και συμπαθώ χρόνια. Άνθρωποι τους οποίους έχουν εγκαταλείψει οι εναιωρούμενοι στη στρατόσφαιρα επιστήμονες στα χέρια του κάθε λογής Πλεύρη και Λιακόπουλου, διότι σιγά μην ασχοληθούν οι πεφωτισμένοι με αυτά τα υποκείμενα και τα ψευδοεπιστημονικές τους αερολογίες. Ψιτ. Nature abhors a vacuum, που έλεγε και ο Αριστοτέλης (αν και πιθανώς όχι στα αγγλικά). Όσο εσείς δεν ασχολείστε, ασχολούνται εδώ και χρόνια, κερδοσκοπούν και κατακυριεύουν τα πνεύματα άλλοι. Η παιδεία δεν σταματά στις αίθουσες, είναι διαρκής μάχη, την οποία βαριέστε να δώσετε. Εγώ δε σας ξαναϋπερασπίζομαι, ψοφίμια.

Τουλάχιστον ως το Πάσχα.

Εικόνα: Τμήμα του “Νεκρή φύση με πουλερικά και φρούτα”, Abraham van Beyeren, γύρω στο 1680.

Φτηνά τη γλιτώσαμε και πάλι σήμερα, Τρίτη και 13, no less. Αστεροειδής αναγνωρίστηκε την προηγούμενη εβδομάδα ως απειλή μεγέθους μικρού φορτηγού της Δέλτα που θα περνούσε ξυστά από τη Γη στα 5.600 χλμ, απόσταση πραγματικά ελάχιστη σε αστρονομικά μεγέθη. Σήμανε συναγερμός στους αστρονομικούς κύκλους (με κινηματογραφική δραματικότητα το φαντάζομαι αυτό), το άγνωστο σώμα βαφτίστηκε κάπως ξερά 2007 VN84 και ετοιμάστηκαν τα σχετικά δελτία τύπου. Μέχρι που ο Μοσχοβίτης επιστήμονας Ντένις Ντενισένκο παρατήρησε πως η τροχιά του 2007 VN84 έμοιαζε με την προσχεδιασμένη τροχιά του δορυφόρου Rosetta της Ευρωπαϊκής Διαστημικής Εταιρείας, που είχε εκτοξευτεί το 2004. Και πράγματι.

Το Rosetta θα χρησιμοποιήσει σήμερα την έλξη της γης για δεύτερη φορά, προκειμένου να επιταχυνθεί για το δεκάχρονο ταξίδι του προς τον κομήτη Churyumov-Gerasimenko .

Αφήνοντας κατά μέρος την εμπιστοσύνη των επιστημόνων στην ακρίβεια μιας τροχιάς που θα χρησιμοποιήσει τη Γη συνολικά τρεις φορές ως σφεντόνα, από το όλο θέμα μου μένει και μένα η ένδειξη ασυνεννοησίας μιας επιστημονικής κοινότητας που την φαντάζεται κανείς πραγματικά πλανητικά connected. Μπα.

Για τόσους απογοητεύθηκαν, υπάρχει πάντα ο διαβόητος Άποφις, που επιστρέφει δριμύτερος τον Απρίλη του 2036, πάλι 13 του μήνα. Πέφτει Κυριακή όμως, και δε λέει.

Εικόνα από εδώ

Όταν του παραπονέθηκε ο ξαδέλφος του, που είχε χρόνια μετακομίσει στην Αθήνα και θεωρούσε εαυτόν πλέον πρωτευουσιάνο, ότι δεν μπορούσε να αποκρυπτογραφήσει τα ορνιθοσκαλίσματα που του έστελνε, του απάντησε τα εξής:

Αφιερωμένο σε όσους κατηγόρησαν το μπλογκ για εστέτ fin-de-sieclισμό. Πιστεύω πως έτσι κλείνει το θέμα. Για την αντιγραφή ευχαριστώ την Αγγελική, όνομα και πράμα.