Οκ, λίγο κήρυγμα απόψε, έχω όρεξη. Αν βαριέσαι, πήγαινε εδώ καλύτερα .

			Ξεφυλλίζοντας ένα περιοδικό που συνόδευε την κυριακάτικη θυμήθηκα αυτό το ανάγνωσμα: “Πλαστικά στυλιζαρισμένα παιχνίδια για στυλιζαρισμένα παιδιά, τα οποία τα Χριστούγεννα και τις γενέθλιες γιορτές βρίσκονται σε αρμονία με τους στυλιζαρισμένους γονείς τους. Πρέπει να είσαι απαράδεκτα στυλιζαρισμένος ο ίδιος για να μη το σιχαίνεσαι που και που. Είναι το στυλ που σε γραπώνει, η τεχνολογική ασχήμια γλασαρισμένη με κιβδηλότητα σε μια προσπάθεια παραγωγής ομορφιάς και κέρδους από ανθρώπους που, ενώ έχουν στυλ, δεν ξέρουν από που να αρχίσουν μια και κανένας ποτέ δεν τους έχει πει ότι υπάρχει η Ποιότητα σε αυτό τον κόσμο και είναι αληθινή, δεν είναι στυλ. Η Ποιότητα δεν είναι κάτι που βάζεις πάνω σε υποκείμενα και αντικείμενα σαν στολίδι χριστουγεννιάτικου δένδρου. Η Πραγματική Ποιότητα πρέπει να είναι η πηγή των υποκειμένων και των αντικειμένων, ο σπόρος απ’ όπου το δέντρο πρέπει να ξεκινήσει.” (Ζεν και η Τέχνη Συντήρησης της Μοτοσικλέτας του Robert M. Pirsig, απόσπασμα παρμένο από εδώ ) Αργά, γκαλερί του Saatchi ονλάιν, και με αφορμή την ειρωνική αυτοαγιογραφία Sankt Ich III του Meese , έσκασα με το πως όχι μόνο για 15 λεπτά, αλλά αδιαλείπτως αξιοπρόσεκτοι, αξιοπρόβλητοι, αντικείμενα αυτοφωτογραφήσεως, αυτοηχογράφησης, βιντεοσκόπησης, μπλογκοανάλυσης και απέραντου εγωισμού, το σύμπαν μας χρωστάει (ξεφεύγω τώρα), η προσωπική ευτυχία είναι ο υπέρτατος νόμος, η ζωή είναι λίγη (και τα φωτογενή νειάτα λιγότερα) και μας όφείλει τα πάντα τώρα, εύκολα, γρήγορα, άνευ κόπου, λέξεις όπως εγκαρτέρηση, επιμονή, ή θυσία είναι εντελώς μα παντελώς so very out, σουτ εσύ.

Εικόνα: ήθελα να βάλω το Sankt Ich, αλλά πρόσεξα πως το Catdim του ιδίου είμαι φτυστή εγώ με μούσι και ενέδωσα. Φυσικά.
Άσχετο: αναρωτιέμαι αν καταφέρανε τελικά να βαρήσουνε κάνα Χρυσαυγίτη.

			Ε, δεν θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής των μακρισμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων. Στη στεριά δεν βρίσκω ησυχία, οπότε απόψε ο απόπλους με τον σκυλοπνίχτη. Καμία σχέση δεν έχω δυστυχώς με αυτήν την περίεργη καλοκαιρινή φυλή των σκαφάτων, αυτών με το βαθύ μαύρισμα και το σλο-μόσιον λικνιστό περπάτημα – το μόνο κοινό που έχουμε είναι βιβλία με τσακισμένα φύλλα και μια τάση προς το αχτένιστο μαλλί. Ούτε είναι ιδιαίτερα κουλ σάμπα η διάθεσή μου, πργμ όχι παράξενο: αντί για Αντόνιο Κάρλος Ζομπίμ ακούω Πρόκολ Χάρουμ (σας έβαλα και σας, να μην υποφέρω μόνη) και προετοιμάστηκα ξαναδιαβάζοντας το “Ταξίδι του Άρθουρ Γκόρντον Πύμ” και μια αρχαία παλπ συλλογή της Ωρόρα με τίτλο “Ιστορίες σε Παράξενες Θάλασσες ΙΙ” (είχε και Κόναν μέσα). Τώρα θα κοιτάζω καχύποπτα και τις πεταλίδες. Απηυδισμένη με τον εαυτό μου, μετράω τα λάθη μου και θέλω να με χαστουκίσω.

Θυμάμαι ένα παμπάλαιο ρεπορτάζ στην τιβί όταν είχε ξεσπάσει η επιδημία του aids, ο δημοσιογράφος ρώτησε έναν βαρκάρη αν φοβάται την ασθένεια. “Μπα”, του αποκρίθηκε “όλα τα καίει η άρμυ”.
Ίσως κάψει και αυτήν την ψευδογκόθ μαυρίλα που επανέρχεται κάθε Αύγουστο και καταφέρω να κάνω την Μανταλένα τελικά

επικό όμως: Now many moons and many Junes have passed since we made land / a salty dog, this seaman’s log: your witness my own hand

Δεν αισθάνομαι ικανή να σχολιάσω δημόσια τα καθημερινά, το κάνουν άλλοι αυτό, εύγλωττα και εύστοχα.
Ούτε τώρα θα καταπιαστώ με κάνα μείζον θέμα, μόνο με μια πιθανώς ελάσσονα η ακόμη και παρωχημένης ευαισθησίας γκρίνια.

Σπάνια παρακολουθώ τηλεόραση, όχι από κάποιου εναλλακτικού τύπου σνομπαρία αλλά επειδή συνήθως με κάνει είτε να βαριέμαι ή και να εκνευρίζομαι. Ίσως και να φταίει ένα αίσθημα αποξένωσης και απομονωτισμού – εδώ στην επαρχία ελάχιστα ομφαλοσκοπικά του αθηναϊκού κράτους μας αγγίζουν. Έτυχε να αρρωστήσω και να ανοίξω την τηλεόραση, να επιβεβαιώσω το κλισέ περί ασθενών και συνταξιούχων ως πρωινών τηλεθεατών, ανήμερα το πρωί της λεωφορειοπειρατείας. Λαχείο. Το γνωστό ακινητοποιημένο λεωφορείο, παράθυρα, τηλεφωνικές συνδέσεις.

Πρώτα έπεσα πάνω στο μεγαλοδημοσιογράφο να συνομιλεί με τρελαμένη από ανησυχία γυναίκα, που τον παρακαλούσε να κάνει κάτι, να επέμβει, να σώσει το παιδί της. Ποιόν ικέτευε; Το δημοσιογράφο. Μάλιστα. Φυσικά και του “λειτουργού” ούτε του πέρασε από το μυαλό να βάλει τον εαυτό του στην θέση του, να φέρει τις αρμοδιότητές του στα πραγματικά τους μέτρα. Θα ζητάω πολλά. Θάναι λογικό στη χώρα όπου κάθε παράβαση και ενόχληση μπορεί να καταλήξει σε ένα “θα φέρω τον Τριανταφυλλόπουλο” εκ μέρους του αδικημένου, σκέφτομαι. Αλλάζω κανάλι.

Δημοσιογραφικό δίδυμο αλλού, ελέω κινητού Στέλλας, συζητούν με τον Πειρατή. Ύφος προσαρμοσμένο στην περίσταση, ηρέμησε ρε φίλε, ναι, τι θες, να τα πούμε στην αστυνομία. Έμπειροι και προπαντώς πανέτοιμοι διαπραγματευτές, οι δημοσιογράφοι, αναλαμβάνουν την ευθύνη να συνομιλήσουν ανεξέλεγκτα με οπλισμένο άνθρωπο που δεν ξέρουν σε τι κατάσταση βρίσκεται. Κάπως μούρθε. Την ξανάκλεισα και το γύρισα στο ραδιόφωνο, κρατικό κανάλι, πείτε με μούχλα.

Την άλλη μέρα διάβασα συγχαρητήρια για τον υπεύθυνο τρόπο που τα ΜΜΕ χειρίστηκαν την κατάσταση. Εγώ πάλι δεν μπορώ να αποδεχτώ πως είναι αυτονόητη αρμοδιότητα των δημοσιογράφων οτιδήποτε άλλο πέρα από την ενημέρωση. Ε, είμαι παράξενη, τελείωσε.

Τι ύποπτο το τόσο μένος μου. Η αποστροφή μου μοιάζει ύποπτα με κείνη που έχει κανείς προς ό,τι τον απογοήτευσε. Οκ, ομολογώ: όταν ήμουν 12 π.χ., ο πλανήτης ήταν τεράστιος, η θάλασσα των Σαργασσών είχε φύκια τύπου Ιουλίου Βέρν που παγίδευαν τα πλοία, νότια από τη γη του Πυρός περίμεναν παγωμένα μυστήρια. Κάθε παλιό κτίσμα ήταν πιθανότατα στοιχειωμένο, το μαγνητόφωνο αφημένο σε άδειο δωμάτιο θα κατέγραφε απόκοσμες βοές και στον νυχτερινό ουρανό θα φαινόταν πολύ σύντομα η πορεία ενός Σπιλμπεργκιανού καλοπροαίρετου ufo. Κάπου έπλεε ακόμη ακυβέρνητο το Marie Celeste. Ήθελα να γίνω εξωβιολόγος, παλαιοντολόγος, αστροναύτης και να παντρευτώ τον Καρλ Σάγκαν. Μόνο που εκείνος πήγε και πέθανε πριν γνωριστούμε, οσα ήθελα να κάνω έγιναν ταινίες με τρομερές εισπράξεις και γω άρχισα να αμφιβάλλω.

Εν κατακλείδι: Δεν αναιρώ. Είναι καλό να είσαι σκεπτικιστής, όσο δεν είναι κενός αυτοματισμός (άσε που είναι ώρες-ώρες τρομερά διασκεδαστικό να ξενερώνεις τον κόσμο, πάνω που ρωτάνε τι ζώδιο είναι ο καθένας*). Και είναι ένα από τα χαρακτηριστικά που κάνουν τόσο εξαιρετικές τις στιγμές όπου πραγματικά αφήνεσαι, κλείνεις τα μάτια και κάνεις ένα τρομερό άλμα της πίστης – όταν ερωτεύεσαι. Και δεν πα να τσακιστείς (ως γνωστόν, ο πραγματικός σκεπτικιστής θα σωθεί κατά την πτώση από την φωνή στο κεφάλι του, αυτήν που όλοι ξέρουμε, αυτήν που όλο λέει στά λεγα εγώ. Άντε σήκω τωρα και πάμε.).

*Όπλα για τον αγώνα εδώ

			Να φταίει η ενοχή που δεν τελειώνω επιτέλους αυτό το (βαρετό και μακρόπνοο, ορίστε το είπα και δεν με χτύπησε κεραυνός, τραλαλα*) Εκκρεμές του Φουκώ; Πάντως, έχω την εντύπωση πως τριγύρω μου διαδραματίζεται αυτόν τον καιρό μια απο τις τελικές μάχες του Αρμαγεδδώνα μεταξύ των δυνάμεων του διαφωτισμού (που έχουν την ατυχία να εκπροσωπούνται και από μένα, με δονκιχωτική αιγλη και αντίστοιχα χαμηλές επιδόσεις) και του μυστικισμού (εκπροσωπούμενου από φαινομενικά απολύτως λογικούς και λειτουργικούς ανθρώπους, χωρίς εμφανή εκτοπλάσματα και αύρες Κίρλιαν). Και μένα με προβληματίζαν τα Μεγάλα Ανεξηγητα Ερωτήματα – όπως το που πηγαίνουν οι μονές κάλτσες όταν χάνονται. Αλλά τελευταία με έχω πιάσει να παρακολουθώ εκπομπές του Χαρδαβέλλα – ασκούν επάνω μου τη γοητεία ενός αυτοκινητιστικού δυστυχήματος που εξελίσσεται μπροστά στα μάτια σου, χωρίς να μπορείς να κάνεις τι-πο-τα. Ενώ υποτίθεται πως απασχολούμαι στο κομπιούτερ μου, έχω στημένο αυτί στην τηλεόραση, κάθομαι στην άκρη της καρέκλας μου τρίζοντας τα δόντια, και πετάγομαι όρθια με σχεδόν ποδοσφαιρικό ενθουσιασμό όταν κάποιος καταφέρνει να ταπώσει αυτόν τον ανεκδιήγητο, αλλα ακατάβλητα προπέτη κο Παππά. Yessss! (Αυτον τον φωνακλά ντε, που έλεγε πως θα ανοιξουν οι ουρανοί κατά τη διάρκεια της Ολυμπιάδας λόγω ισχυρής συναισθηματικές φόρτισης του κοινού. Αυτόν που δικαιολογήθηκε μετά πως ναι, έβρεξε, αλλά στην Αγγλία.)

Δυστυχώς οι χαρές στην κερκίδα δεν είναι συχνές – οι “σοβαροί επιστήμονες” δεν ξεκινούν εύκολα διάλογο με τέτοιους παρδαλούς συνομιλητές, αφήνοντας τους να αλωνίζουν στην τιβι και τη συνείδηση του κόσμου. ‘All that is necessary for the triumph of evil is that good men do nothing’ **. Έχω καταντήσει να γράφω συγχαρητήρια μέιλ σε ανθρώπους που δεν βαριούνται να αντιπαρατεθούν στον οχετό της παραπληροφόρησης και της ασαφολογίας. Έλεος;

* Καμία σχέση με την κλάση του Έκο βέβαια, αλλα μια και βγάζω κακίες: το “Ο Κωδικός του Ντα Βίντσι” ήταν μάπα.
** Καλό, αγαπημένο, αλλά πιθανότατα ανύπαρκτο quote του Burke.