Τι ύποπτο το τόσο μένος μου. Η αποστροφή μου μοιάζει ύποπτα με κείνη που έχει κανείς προς ό,τι τον απογοήτευσε. Οκ, ομολογώ: όταν ήμουν 12 π.χ., ο πλανήτης ήταν τεράστιος, η θάλασσα των Σαργασσών είχε φύκια τύπου Ιουλίου Βέρν που παγίδευαν τα πλοία, νότια από τη γη του Πυρός περίμεναν παγωμένα μυστήρια. Κάθε παλιό κτίσμα ήταν πιθανότατα στοιχειωμένο, το μαγνητόφωνο αφημένο σε άδειο δωμάτιο θα κατέγραφε απόκοσμες βοές και στον νυχτερινό ουρανό θα φαινόταν πολύ σύντομα η πορεία ενός Σπιλμπεργκιανού καλοπροαίρετου ufo. Κάπου έπλεε ακόμη ακυβέρνητο το Marie Celeste. Ήθελα να γίνω εξωβιολόγος, παλαιοντολόγος, αστροναύτης και να παντρευτώ τον Καρλ Σάγκαν. Μόνο που εκείνος πήγε και πέθανε πριν γνωριστούμε, οσα ήθελα να κάνω έγιναν ταινίες με τρομερές εισπράξεις και γω άρχισα να αμφιβάλλω.

Εν κατακλείδι: Δεν αναιρώ. Είναι καλό να είσαι σκεπτικιστής, όσο δεν είναι κενός αυτοματισμός (άσε που είναι ώρες-ώρες τρομερά διασκεδαστικό να ξενερώνεις τον κόσμο, πάνω που ρωτάνε τι ζώδιο είναι ο καθένας*). Και είναι ένα από τα χαρακτηριστικά που κάνουν τόσο εξαιρετικές τις στιγμές όπου πραγματικά αφήνεσαι, κλείνεις τα μάτια και κάνεις ένα τρομερό άλμα της πίστης – όταν ερωτεύεσαι. Και δεν πα να τσακιστείς (ως γνωστόν, ο πραγματικός σκεπτικιστής θα σωθεί κατά την πτώση από την φωνή στο κεφάλι του, αυτήν που όλοι ξέρουμε, αυτήν που όλο λέει στά λεγα εγώ. Άντε σήκω τωρα και πάμε.).

*Όπλα για τον αγώνα εδώ