Ένας σβέλτος τρόπος για να αποφύγει κανείς τους κριτικούς.

Pere Borrell del Caso
Escaping Criticism, 1874

Τι ύποπτο το τόσο μένος μου. Η αποστροφή μου μοιάζει ύποπτα με κείνη που έχει κανείς προς ό,τι τον απογοήτευσε. Οκ, ομολογώ: όταν ήμουν 12 π.χ., ο πλανήτης ήταν τεράστιος, η θάλασσα των Σαργασσών είχε φύκια τύπου Ιουλίου Βέρν που παγίδευαν τα πλοία, νότια από τη γη του Πυρός περίμεναν παγωμένα μυστήρια. Κάθε παλιό κτίσμα ήταν πιθανότατα στοιχειωμένο, το μαγνητόφωνο αφημένο σε άδειο δωμάτιο θα κατέγραφε απόκοσμες βοές και στον νυχτερινό ουρανό θα φαινόταν πολύ σύντομα η πορεία ενός Σπιλμπεργκιανού καλοπροαίρετου ufo. Κάπου έπλεε ακόμη ακυβέρνητο το Marie Celeste. Ήθελα να γίνω εξωβιολόγος, παλαιοντολόγος, αστροναύτης και να παντρευτώ τον Καρλ Σάγκαν. Μόνο που εκείνος πήγε και πέθανε πριν γνωριστούμε, οσα ήθελα να κάνω έγιναν ταινίες με τρομερές εισπράξεις και γω άρχισα να αμφιβάλλω.

Εν κατακλείδι: Δεν αναιρώ. Είναι καλό να είσαι σκεπτικιστής, όσο δεν είναι κενός αυτοματισμός (άσε που είναι ώρες-ώρες τρομερά διασκεδαστικό να ξενερώνεις τον κόσμο, πάνω που ρωτάνε τι ζώδιο είναι ο καθένας*). Και είναι ένα από τα χαρακτηριστικά που κάνουν τόσο εξαιρετικές τις στιγμές όπου πραγματικά αφήνεσαι, κλείνεις τα μάτια και κάνεις ένα τρομερό άλμα της πίστης – όταν ερωτεύεσαι. Και δεν πα να τσακιστείς (ως γνωστόν, ο πραγματικός σκεπτικιστής θα σωθεί κατά την πτώση από την φωνή στο κεφάλι του, αυτήν που όλοι ξέρουμε, αυτήν που όλο λέει στά λεγα εγώ. Άντε σήκω τωρα και πάμε.).

*Όπλα για τον αγώνα εδώ

μερικές φορές είναι ευχάριστο να σε παίρνει ο κατήφορος :)

			Να φταίει η ενοχή που δεν τελειώνω επιτέλους αυτό το (βαρετό και μακρόπνοο, ορίστε το είπα και δεν με χτύπησε κεραυνός, τραλαλα*) Εκκρεμές του Φουκώ; Πάντως, έχω την εντύπωση πως τριγύρω μου διαδραματίζεται αυτόν τον καιρό μια απο τις τελικές μάχες του Αρμαγεδδώνα μεταξύ των δυνάμεων του διαφωτισμού (που έχουν την ατυχία να εκπροσωπούνται και από μένα, με δονκιχωτική αιγλη και αντίστοιχα χαμηλές επιδόσεις) και του μυστικισμού (εκπροσωπούμενου από φαινομενικά απολύτως λογικούς και λειτουργικούς ανθρώπους, χωρίς εμφανή εκτοπλάσματα και αύρες Κίρλιαν). Και μένα με προβληματίζαν τα Μεγάλα Ανεξηγητα Ερωτήματα – όπως το που πηγαίνουν οι μονές κάλτσες όταν χάνονται. Αλλά τελευταία με έχω πιάσει να παρακολουθώ εκπομπές του Χαρδαβέλλα – ασκούν επάνω μου τη γοητεία ενός αυτοκινητιστικού δυστυχήματος που εξελίσσεται μπροστά στα μάτια σου, χωρίς να μπορείς να κάνεις τι-πο-τα. Ενώ υποτίθεται πως απασχολούμαι στο κομπιούτερ μου, έχω στημένο αυτί στην τηλεόραση, κάθομαι στην άκρη της καρέκλας μου τρίζοντας τα δόντια, και πετάγομαι όρθια με σχεδόν ποδοσφαιρικό ενθουσιασμό όταν κάποιος καταφέρνει να ταπώσει αυτόν τον ανεκδιήγητο, αλλα ακατάβλητα προπέτη κο Παππά. Yessss! (Αυτον τον φωνακλά ντε, που έλεγε πως θα ανοιξουν οι ουρανοί κατά τη διάρκεια της Ολυμπιάδας λόγω ισχυρής συναισθηματικές φόρτισης του κοινού. Αυτόν που δικαιολογήθηκε μετά πως ναι, έβρεξε, αλλά στην Αγγλία.)

Δυστυχώς οι χαρές στην κερκίδα δεν είναι συχνές – οι “σοβαροί επιστήμονες” δεν ξεκινούν εύκολα διάλογο με τέτοιους παρδαλούς συνομιλητές, αφήνοντας τους να αλωνίζουν στην τιβι και τη συνείδηση του κόσμου. ‘All that is necessary for the triumph of evil is that good men do nothing’ **. Έχω καταντήσει να γράφω συγχαρητήρια μέιλ σε ανθρώπους που δεν βαριούνται να αντιπαρατεθούν στον οχετό της παραπληροφόρησης και της ασαφολογίας. Έλεος;

* Καμία σχέση με την κλάση του Έκο βέβαια, αλλα μια και βγάζω κακίες: το “Ο Κωδικός του Ντα Βίντσι” ήταν μάπα.
** Καλό, αγαπημένο, αλλά πιθανότατα ανύπαρκτο quote του Burke.

σα να πεσε πολύ μαυρίλα. Για να εξισορροπήσουμε.

Όχι, τα παιδιά μου δεν δουλεύουν για τη Unicef.
Ακόμα >:)

1.

Τρεις εβδομάδες είναι στο νοσοκομείο. Περίπου στα πενήντα, δικηγόρος και κατάκοιτος με όγκο στον εγκέφαλο από μετάσταση. Κάθε μέρα κάνει έναν κατάλογο των ανθρώπων που θέλει να δει, έναν κατάλογο μακρύ. Φέρε μου το Σπύρο, κάλεσε τον Καλαντζή, τηλέφωνο, αδιάκοπη κίνηση που ταράζει την ατμόσφαιρα παραίτησης που συνήθως βαλτώνει στους διαδρόμους της κλινικής. Βλέπει ως και δεκαπέντε άτομα σε μια μέρα, συσκέπτεται, συστήνει, νευριάζει. Ένα πρωί ετοιμάζει μια λίστα 8 πελατών και φίλων, γυρίζει απο το άλλο πλευρό και πεθαίνει.

2.

Ο θείος είχε πρόβλημα με την καρδιά. Αρρυθμίες, βραδυκαρδια του ειπε ο γιατρός. Μετά την συγκοπη του έβαλαν ένα μηχανάκι, ένα βηματοδότη με ένα μικρό απινιδωτή που, όταν θα σταματούσε ο κρίσιμος μυς να συστέλλεται όπως όφειλε, θα του έδινε την σωτήρια εκκένωση. Δύο φορές τον γλίτωσε, τη μια τη νύχτα στο κρεβάτι, ενώ η γυναίκα του παρακολουθούσε έντρομη τις συσπάσεις του.

Τον βρήκε άλλη ασθένεια. Στο νοσοκομείο καταδικασμένος πλέον, είχε έρθει η γενικώς αποδεκτή ώρα του να πεθάνει. Κάθε φορά που η καρδιά εγκατέλειπε, ο ηλεκτρικός παλμός τον επανέφερε με ακούσιους σπασμούς. Πέθανε και αναστήθηκε πολλές φορές εκεί, ο απινιδωτής γαντζωμένος δεν τον άφηνε να φύγει για μέρες. Μέχρι που, ευλογημένα, τελείωσε η μπαταρία.