Δεν ήξερα πως οι σένσορες των ψηφιακών φωτογραφικών πεθαίνουν τόσο όμορφα.
(Και τόσο ακριβά.)

φεύγοντας έστριβα τη μύτη μου στον άνεμο. στο γυρισμό κοιτάζω προς τα πίσω, και ας μην ήταν τόσο ωραία, όσο ράθυμα.
έχω ακριβώς 1ο,5 ώρες να ανακτήσω την ετοιμότητά μου.

ραθυμίας αντίσταση και ηχητική συνέχεια – όπως πάντα I only have eyes for you, από τους Mercury Rev

το πυρηνικό τραγούδι του ήλιου μαρτυράει με ανελέητη ακρίβεια τα πάντα (διαβάζω sf – φαίνεται, ε) . ακτινοβολούμαι με τα μούτρα στην πετσέτα, κοιτάζω ανάμεσα στις χαραμάδες της ξύλινης προβλήτας τον πράσινο δροσερό κόσμο εκεί από κάτω.
οι πιο θεαματικές βουτιές, τα καλύτερα μπάνια, τα αποτελεσματικότερα μονόζυγα, οι πιό κρυφές ερωτοτροπίες γίνονται στην ήσυχη σκιά ενός πόντε

Το σπίτι είναι 250 ετών, ό,τι θεωρώ δικό μου έχει κατοικηθεί από αμέτρητους ανθρώπους στο παρελθόν. Για ελάχιστους έχω ακούσει, την πολυμελή εβραϊκή οικογένεια πριν από μισόν αιώνα, τη νεαρά κυρία με τους εξ ίσου νεαρούς θετούς υιούς που παρέμειναν αμφότεροι ανύπαντροι μέχρι το θάνατό τους, τον ιδιότροπο καθηγητή Φυσικής.

Προχτές βάλθηκα να κρεμάσω μια κορνίζα σε έναν από τους χοντρούς τοίχους. Το καρφί έμπαινε δύσκολα, είχε μάλλον βρει σε πέτρα, επέμενα, χτύπησα, στράβωσε. Το τράβηξα πάλι έξω απηυδισμένη και μαζί παρασύρθηκε ένα κομμάτι σοβάς. Ξαφνικά, κάτω από τους τοίχους αποκάλυψη – ένας ασβέστινος ναυτικός χάρτης θάλασσας σπαρμένης με αβαθή – έντονο ροζ, τολμηρό πράσινο, ανόθευτο γαλάζιο του ουρανού, λευκό, ένα παράξενο καφέ, μια στρωματογραφία ανθρώπινης ιστορίας.

Ιχνηλάτησα τις επιφάνειες σε μια μάταιη προσπάθεια να ταυτίσω αποχρώσεις με ενοίκους, δεν υπήρχε τρόπος να ξέρω ποιός κατοικούσε ποιά χροιά. Αλλά τα χρώματα ήταν μπροστά μου, λαμπερά πέρα από κάθε προκατάληψη περί περασμένων. Τα άγγιξα λίγο και λυπήθηκα για την δειλία μου και την μετριότητα του Magnolia Νο. 252.

Λίγα πράγματα είναι πιό θλιβερά από ένα έρημο σπίτι.

σκαλίζοντας, γέλασα με το παλαιότερο ποστ του Λοξία για τις κυπριακές βιτρίνες. να συνεισφέρω αυτό, από την περσινή μου επίσκεψη εκείθε. στην αρχή ενθουσιάστηκα – κοίτα, λέω, κούκλες με ρεαλιστικές αναλογίες σε βιτρίνα, ουάου. μετά κατάλαβα

παρεμπιπτόντως, ο εικονιζόμενος πάππους τις κοίταζε καχύποπτα κάνα πεντάλεπτο πηγαίνοντας μπρος-πίσω

είπε η φρειδερίκη προχτές με πενηντάχρονη σιγουριά, τον χειμώνα ξεγυμνωνόμαστε, πετάμε τα περιττά, ξεκαθαρίζουμε, παίρνουμε νέες αποφάσεις.
εγώ πάλι κυρίως κοιμάμαι

Εικόνα: από τις μεταμορφώσεις της Asya Schween
(I’m a good girl. I will perish.)