Σκάι, Οι Επιζήσαντες, Κυριακή 21/9/2008 – 23:15.

Αληθινές ιστορίες επιβίωσης και στο τέλος του επεισοδίου, ο αφηγητής κλείνει με την φράση «…ποτέ όμως δεν πέταξε ξανά με αεροπλάνο υπεριώδους φωτός.»

Κάπου για ένα νανοσεκόντ βρέθηκα σε ένα εναλλακτικό παρον, όπου πετούσε με ηλιακή ενέργεια ένα καταπληκτικό επιστημονικό επίτευγμα αεροναυπηγικής. Πρόλαβα να το φανταστώ κιόλας, σαν λιβελούλα ένα πράμα, με φτερά-φωτοκυψέλες και πετάλι για τη συννεφιά.

Μετά ήρθε η επιφοίτηση – ultralight εννοούσε ο μεταφραστής.
Κρίμα. Καλά που δεν το είπε και υπερφωτός.

Αχ, ώρα να διακοπεύσω και γω, πριν μου φύγει το καλοκαίρι. Σε όσους παραμείνουν στις επάλξεις, γενναίοι και μάγκες στο κάλεσμα των εργασιακών υποχρεώσεων Αύγουστο μήνα, αφιερώνω τους υπερήρωες του Mother Jones.

Καλόν Αύγουστο σε όλους, χωρίς τα περσινά.

Αν έχετε φίλους ή συγγενείς προγραμματιστές, μηχανικούς λογισμικού, ΙΤ σπέσιαλιστς, ξάδελφο που κατασκευάζει ιστοσελίδες ή γενικά κάποιον που να υποφέρει πάνω από ένα πισί για να βγάλει το ψωμί του, γρήγορα, προλαβαίνετε ακόμη να του ευχηθείτε.

Μια κοινωνική προσφορά του Οίκου.

Τους παραπάνω κανόνες συνέγραψε λέει η αποστάτισσα αδελφή Corita για το Τμήμα Τεχνών του Immaculate Heart College, ή ίσως ο John Cage. Κάθε feelgood σετάκι μου προκαλεί καχυποψία (ιδίως αυτά σε πάουερποιντ), αλλά αυτό έχει ένα κάτι :)

Μέσω hi+low, το είδα και στο boingboing πάντως.

Τα μάτια μου προσπαθούν να συλλάβουν το λοξό φως, τις βαθιές σκιές, το χλωρότατο πράσινο, την εξαιρετική ευκρίνεια που μαντεύω πίσω από το αστιγματικό πέπλο. Κάπως έτσι.

Στον ελαιώνα καταλαβαίνεις πως γίνεται να χαθείς για μια εικοσαετία στο νησί.

Ο αισθητικός τρόπος που βλέπουμε τη φύση είναι σε μεγάλο βαθμό νεώτερο φαινόμενο – σε ένα τοπίο όπως στη φωτό πριν από εκατό χρόνια πιθανώς να ήξερα να αναγνωρίσω όλα τα δέντρα, τη χρήση τους, τα όρια των ιδιοκτησιών και τα χούγια κάθε ιδιοκτήτη. Η αλήθεια είναι πως δεν θα ήθελα να ζήσω σε άλλους αιώνες, τουλάχιστον όχι στο παρελθόν. Ασθένειες, φτώχεια, δεισιδαιμονίες, κοινωνική ανισότητα και περιορισμοί – σκέφτομαι εδώ στην πολυθρόνα μου στο δυτικό ημισφαίριο του 21ου τι σόι σκληροτράχηλοι άνθρωποι ήταν οι πρόγονοί μου που τα άντεξαν όλα αυτά; Μερικές φορές όμως αναρωτιέμαι, αν είχα γεννηθεί έναν αιώνα πίσω, αν θα με αποζημίωνε αυτή η ανέγγιχτη φυσική ομορφιά σχεδόν παντού για έναν πιθανώς πρόωρο θάνατο από, ξέρωγω, πονόδοντο;

Μπορεί να είναι ήδη παλιό, δεν ξέρω, αλλά γέλασα σήμερα με το εξής κατα-και-πλήχτερ που μου έστειλε ο Αντρέας:
Kάνετε αναζήτηση στο google με λέξη αναζήτησης “Βρές τον Μάκη”.
Κατόπιν πατήστε το “αισθάνομαι τυχερός” και διαβάστε.

Για τα Top 10 Makis facts που πρέπει οπωσδήποτε να γνωρίζετε, ενημερωθείτε από τον Μάνο “ο Μάκης έβαλε την εντολή whois στο Unix”. (Παρακάτω φιλοξενεί και την αποκάλυψη πως η Ακρόπολη χτίστηκε με άδεια αναψυκτηρίου.)
Για την ιστορία του Googlebombing, εδώ.

Με βαρέθηκα με την μελαγχολία των τελευταίων ημερών και τις ανασκαφές διαφυγής στη νοσταλγία, κυρίως μέσω youtube. Ευτυχώς που εκεί βρέθηκε και το αντίδοτο: το ανευλαβές ψευδοποιητικό “Naturträne” της Νίνα ήρθε πάνω στην ώρα αυτό το χειμωνιάτικο απόγευμα και με έκανε να γελάσω όπως όταν το πρωτάκουσα στα 15 μου – αν και τις κορώνες δυστυχώς δεν τις πιάνω όλες πια.
Ρε γμτ. Πολύ φοβάμαι πως θα καταντήσω να μουρμουράω και γω πως ήταν καλύτερη η μουσική παλιά.

Υψηλής αισθαντικότητας στίχοι:
Wind bläst, meine Nase friert/ Und paar Auspuffrohre knattern/ Ach, da geht die Sonne unter: Rot, mit Gold – so muss das sein.
Αέρας φυσά, η μύτη μου κρυώνει/ και μερικές εξατμίσεις κροταλίζουν/ Αχχχ, εκεί δυει ο ήλιος: Κοκκινο με χρυσό – έτσι πρέπει να ‘ναι