η Μεταμόρφωσις μας κρέμασε πορτραίτο.
Ανταπόδοση με την αποκηρυγμένη εκτέλεση της Bjoerk του τζειμσμποντικού You only live twice – πιθανώς ένα από τα ωραιότερα κομμάτια έβερ.
Το πρωτόπε (και καλύτερα) η Νάνσυ Σινάτρα, που της αρέσει κιόλα.
Λόγω αυξημένης ραθυμίας, ζητείται συντάκτης ευρηματικού, εαρινά μελαγχολικού αλλά συνάμα κυνικά διατυπωμένου ποστ.
Αμοιβή διαπραγματεύσιμη, πιθανότητα συνεργασίας και κατά τους θερινούς μήνες.
Πληροφορίαι εντός.
απ’ όλα πιό πολύ θυμάμαι τις στιγμές που χωρίζαμε. εξπέρ στους αποχαιρετισμούς, στα δραματικά “τέρμα”, στις τελευταίες φονικές ατάκες, στις επεισοδιακές εξόδους, στα ψυχρά τσίου. είδα την ερώτηση αυτή χτες και βραχυκύκλωσα – δεν θα ήξερα τι να απαντήσω.
Φωτό picturesofwalls
 |
ο κόσμος με πιάνει από τα μαλλιά. κυριολεκτικά – τα κουμπιά όταν ντύνομαι, τα πόμολα όταν φοράω τα παπούτσια μου, τα κλαδάκια στη βόλτα. δεν με πτοεί, δεν τα κόβω. είναι πρόχειρο οχυρό όταν θέλω ησυχία και απλώνονται σαν ζωντανές κεραίες όταν είμαι καλά. ωδή στην τρίχα. στις μακριές λευκές κοτσίδες μιας νόνας στον θάλαμο του παθολογικού. κάθεται με λουλουδάτο γαλάζιο νυχτικό στο κρεβάτι – τα πόδια της δεν φτάνουν στο πάτωμα – και κοιτάζει τριγύρω με περιέργεια. ωδή στα γένεια, στην θαλπωρή του μάγουλου του εραστή που σκύβει να ανασάνει τις εκπνοές σου. στα μαλλιά της μαμάς που χτένισα, τα σχέδια που κάναμε πως θα τα βάψει μόλις γερέψει, στα ατίθασα νημάτια της μικρής μου, τα πυκνά μελί μαλλιά της μεγάλης. στο μαλλί της Όλγας, απόρθητο ακόμη και από τη θάλασσα όταν βούταγε, τόσο κατσαρό, στις μαύρες μπούκλες της Κατερίνας. στην βελούδινη κοντοκουρεμένη χαίτη του οκτάχρονου αγοριού που θες να αγγίξεις οπωσδήποτε, αλλα δεν του αρέσει πια να το χαιδεύουν στο κεφάλι, μεγάλωσε. στις πρώτες λευκές τρίχες.
(η παραπάνω ιστορία ειναι αληθινή και έχει απόλυτη σχέση με εν ζωή προσωπικότητες, και, κυρίως, με ανθρώπους που δεν είναι πια) |
‘Οπως στα παλιά περιοδικά, ένα μυθιστόρημα σε συνέχειες.
Το θέμα όμως διόλου δεν θυμίζει Φαντάζιο η Οικογενειακό Θησαυρό:
κάθοδος στην παράδοξη κόλαση ενός stalker, στο Incubo di Beatrice.
‘Ελληνας συνμπλόγκερ εποίησεν.
‘Οπως και νάχει, διαβάζεται πολλά υποσχόμενο.
Εικόνα: Johann Heinrich Füssli – alias Henry Fuseli – , Nightmare
πολύς κόσμος. η ατμόσφαιρα πάλλεται απο το buy-buy-buy.
κάποιες στιγμές μοιάζουν στημένες: στο κόβεντ γκάρντεν λίγα μιλλισέκοντς απόλυτης ευτυχίας, ο πλανόδιος τενόρος πατά γερά στην κορόνα του o sole mio, ενώ απέναντι μου βγαίνει ακριβοθώρητος ο ήλιος, τυφλώνοντας με.
χάζεψα ένα μωρό – μάτια καθαρά καταπράσινα. η μητέρα επίσης, μόνο βλέμμα πιο κενό – και ράμματα στο κάτω χείλος. ίσως, αν δεν είχα δει τα πόστερ για την αντιμετώπιση της οικογενειακής βίας λίγο πριν, να μην σκεφτόμουν το χειρότερο.
τρεχάλα, δουλειά. λάφυρα: μια δερμάτινη κόκκινη καρδιά για τα κέρματα από το πορτομπέλο, που έσφυζε από ιταλούς τουρίστες, ένα κανοκιάλι και άνθρωποι που σπάνια έχω τη χαρά να βλέπω ρηλ λαϊφ – διαφ, λουκ, κατ, μαλ.
Η Αθήνα ήρεμη και γλυκειά. Άφιξη στο Bag End, στο νησί βρέχει
Well, I’m back
Στο κινέζικο, πριν μου φέρουν τον λογαριασμό. Το fortune cookie λέει
Τι εννοεί. Τι είναι αυτά. Ζήτησα από την κοπέλλα να μου φέρει άλλο, πργμ που έκανε, έκπληκτη αλλά χαμογελαστή
I can live with that.
Συν Αθηνά και χείρα κίνει
Neon Lights - Senor Coconut
Powered by WordPress