Random Acedia Notes
Tea leaves thwart those who court catastrophe,
designing futures where nothing will occur:
cross the gypsy’s palm and yawning she
will still predict no perils left to conquer.
(από το Ennui της Sylvia Plath)
Η ακηδία είναι ελέφαντας που δεν κρύβεται πίσω από την κερασιά της απασχόλησης. Δεν είναι που Γενάρης, Φλεβάρης και ο Μάρτης τώρα συγχωνεύθηκαν σε ένα ακαθόριστο τέρμινο που δεν είναι χειμώνας ούτε άνοιξη ούτε τίποτα. Ούτε ο πλανήτης που ολοένα μικραίνει ή οι πόρτες που οικειοθελώς αφήνεις πίσω σου χωρίς να ανοίξεις με κάθε χρόνο που περνά. Φταιει η χλιαρή αγάπη που σε κινεί χωρίς να σε απογειώσει, που μεταφέρει το δαντικό καθαρτήριο εδώ, τώρα:
Se lento amore a lui veder vi tira
o a lui acquistar, questa cornice,
dopo giusto penter, ve ne martira.
Δε νοσταλγώ (νομίζω) το δράμα. Ούτε όμως ζω ακριβώς σε αυτό το ληθαργικό περιβάλλον, στο οποίο ισορροπώ όχι με κόπο, αλλά από απλή αδράνεια, σαν την μπίλια του πειράματος στον πάτο της γούβας. Ελπίζω να βρω ξεκολλημό από την πιο ιξώδη των αμαρτιών, ειδάλλως neither pleas nor prizes shall coax from doom’s blank door lady or tiger.
Παρεμπιπτόντως, το πρώιμο ποίημα της Πλαθ μου ξαναθύμισε μετά από πολλά χρόνια το παλιό διήγημα του Frank R. Stockton “The Lady, or the Tiger” – αν και μου φαίνεται πως θα κατέληγα σε διαφορετική απάντηση αυτή τη φορά.
Ω, τι ποστ είναι αυτό. Κόσμημα. Και, ευτυχώς ή δυστυχώς, απηχεί και την κατάστασή μου.
Α, πείτε μας πώς να γράφουμε κι εμείς έτσι. Μας χτίκιασαν οι βαρκαρόλες κι οι αγκιτάτορες.
Σχόλιο by Sraosha — 4/3/2007 @ 7:37 μμ
Ναι αγαπητέ, λες και χρειάζεστε μαθήματα γραφής *εσείς*. :)
Διαπιστώνω πάντως ξανά πόσο χρήσιμο θα ήταν να αποκρύπτει κανείς από τους δικούς του την ύπαρξη μπλογκ – το “μα γιατί το έγραψες τώρα αυτό” και το “τι εννοείς με εκείνο” είναι περίπου παραλυτικό. Kανονικά δεν θα έπρεπε να τολμώ καν να ανεβάσω ποστ χωρίς 100 αστερίσκους και caveats τύπου “δεν εννοώ εσένα” ή “δεν το εννοώ έτσι”.
Σχόλιο by helion — 4/3/2007 @ 9:50 μμ
Maybe (such) blogging is all about _not_ explaining and _not_ excusing ones’ self.
Σχόλιο by diafanos — 5/3/2007 @ 12:56 μμ
Δεν ξέρω γιατί, θυμήθηκα ένα limerick που έμαθα μικρός:
There was a lady from Niger
Who smiled as she rode on a tiger.
They returned from the ride
With the lady inside
And the smile on the face of the tiger.
Ασχετο μάλλον…; Ισως και όχι κατά βάθος. Πάντως πώς μπορεί κανείς να γράφει τόσο ωραία και ταυτόχρονα να παραπονιέται ότι βρίσκεται σε “ακηδία”; Και, τέλος, το “δεν εννοούσα αυτό” ex post facto πείθει μόνο όσους θα ήθελαν να πειστούν.
Σχόλιο by b.e. — 5/3/2007 @ 9:55 μμ
Xρειστηκε να το διαβασω τρεις φορες το κειμενο σου. Καθε φορα μ εντυπωσιασε και πιο πολυ.
Τι γραψιμο!
Σχόλιο by identitycafe — 6/3/2007 @ 5:57 πμ
@diafanos: η μητέρα μου έλεγε πως ο αυτοέλεγχος είναι μέγιστη αρετή. Βέβαια έπραττε εντελώς διαφορετικά και, μια και τα παιδιά τείνουν να αντιγράφουν συμπεριφορές γονέων και όχι σοφές ρήσεις, το δίδαγμα πήγε μάλλον χαμένο.
Όχι πως δεν αυτολογοκρίνομαι διαρκώς εδώ, αντίθετα: αναρωτιέμαι αν η αυτολογοκρισία γενικά είναι ουσιαστικό μέρος της γυναικείας ζωής, έτσι που ζούμε διαρκώς ενυφασμένες σε ένα δίχτυ σχέσεων και υποχρεώσεων. Επίσης αναρωτιέμαι αν θα μπορούσα να φτιάξω οτιδήποτε πραγματικά τολμηρό ή αν η διαρκής (αυτο-)παρακώλυση οδήγησε σε εκφραστική αναπηρία. Ωστόσο αυτή τη στιγμή όλα ξεθωριάζουν μπροστά στο ύψιστο ερώτημα: λες να μου άφησαν τίποτε να φάω για μεσημεριανό; (see?)
@b.e.: Χαχα! Τέλεια τάπα :)
@identitycafe: Τόσο μπερδεμένο, ε; :)
Σε ευχαριστώ πολύ*
Σχόλιο by helion — 6/3/2007 @ 4:22 μμ
Moy arese ayto, helion.
[xeli n Hlios]
Mia dosn akndias eivai deigma ygeias.
Polloi do3azoyv metafysikotnta kai yperbatikov ka8e stigmns. Apegvwsmeva.
Merikes stigmes vai, eivai. Alla oi pio polles dev eivai.
:-P
Σχόλιο by ambrosiac — 6/3/2007 @ 6:23 μμ
Μα ποτε θα ξαναγραψεις? Δεν γινεται να τσεκαρω καθε δυο μερες!
Αφιερωσε λιγο χρονο! Ξερεις ποσο δυσκολο ειναι να βρεις τοσο καλη γραφη? :)
Σχόλιο by identitycafe — 7/3/2007 @ 7:15 μμ
@ambrosiac: Δεν είναι η δόση, είναι η διάρκεια που σε καταβάλει. Τέσπα, όλα περνάνε αν περιμένεις αρκετά όπως λέει και ένας φιλ.
@identitycafe: Σταμάτα να λες πως γράφω καλά γιατί μπορεί και ενδόμυχα να το πιστέψω. Θα μου μπουν ιδέες για μεγαλύτερα κείμενα και μετά θα πω “γιατί να μη γράψω καμιά σορτ στόρι” και μετά, φαντάζομαι, δεν αργεί καθόλου η στιγμή όπου οραματίζεται κανείς βιβλία των εκδόσεων Λιβάνη με προραφαηλιτικά εξώφυλλα και καφέδες στο Ντορέ τινάζοντας το μαλλί με καλλιτεχνική οίηση (πράγμα που δεν έβαλα τυχαία, τό ‘χω ήδη down cold) >:}
Χώρια από την πλάκα ωστόσο, δε γράφω ούτε συχνά, ούτε πάντα καλά. Θενκς όμως, ε.
Σχόλιο by helion — 7/3/2007 @ 10:31 μμ
Πέστα χρυσόστομε identitycafe. Εγώ το χω ανακαλύψει καιρό το χρυσορυχείο. Μου φτιάχνει τα κέφια ακόμα και αν όσα γράφει είναι μελαγχολικά. Φοβερή η φωτό. Και ο “τίτλος” της (δεν ξέρω πως τα λένε τα συννεφάκια που γράφουν “μπούρλε”) όπως πάντα. Δεν έχω να πω τίποτα που δεν το έχω πει ήδη. Ευχαριστώ.
Σχόλιο by Valeria — 16/3/2007 @ 3:51 μμ
Μπούρμπλε δατ ιζ.
Σχόλιο by Valeria — 16/3/2007 @ 3:52 μμ
Valeria μου, εσένα σκεφτόμουν όταν έγραφα το βαρυσήμαντο alt text της (κλεμμένης από το worth1000) φωτό :)
Σχόλιο by helion — 17/3/2007 @ 7:18 μμ