…

Betty said she prayed today
For the sky to blow away
Or maybe stay
She wasn’t sure

For when she thought of summer rain
Calling for her mind again
She lost the pain
And stayed for more.

…

Oh, how they come and go

Από το River Man του Nick Drake (Five Leaves Left – 1969), τραγούδι της περσινής άνοιξης , καρφωμένο γερά πλέον σαν δείγμα κολεόπτερου επάνω δεξιά. Για γρήγορες συνδέσεις και μελαγχολικά γούστα.

Διαβάζω για το πως προσπαθούν να συμβιβάσουν οι θρησκείες του κόσμου την εκάστοτε πίστη τους με την πρόσφατη φυσική καταστροφή. Αμφιβολίες, αμηχανία, παραίτηση στη σκοτεινή θεϊκή βούληση, στη θεομηνία. Ακούγοντας τυχαία σήμερα τον Τσάμικο του Χατζιδάκι – “κριτής κι αφέντης είν’ ο Θεός, και δραγουμάνος του ο λαός” – με εξέγειρε το αφελές του στίχου. Τι σόι κρίση, τι σόι αφέντης είναι αυτός, τι έννοιες ακατανόητες διερμηνεύει ο δραγουμάνος;

Είναι βράδυ στην Ελλάδα, και ο εντόπιος ραδιομαραθώνιος έως τώρα συγκέντρωσε 7.000.000 €. Ο κόσμος ανταποκρίνεται και δίνει.
Συνειδητοποίησα πως αν ο λαός ειναι δραγουμάνος, είναι η μοναδική φορά που χάρηκα τόσο μια μετάφραση – αυθαίρετη διασκευή.

*και συ μην είσαι καρμίρης, λέμε. δώσε και σώσε, είναι λυτρωτικό

**και μια κακία: ξέρω, ο σκοπός αγιάζει τα μέσα και pecunia non olet και όλα αυτά. σε μια περίπτωση όμως, ακούγοντας τα ονόματα στον κατάλογο των μέγιστων συνεισφορών, σκέφτεσαι πως μερικά χρήματα χρειάζονται ένα τσουνάμι για να ξεπλυθούν >:)

Μια φάλαινα διανύει ασυγχρώτιστες πορείες, δεν ακολουθεί τους κοινούς αποδημητικούς δρόμους, τραγουδά σε συχνότητα ασυνήθιστη.
Μυθικό μοναχικό πλάσμα, σε πλήρη αντίστιξη με τις ημέρες

(φωτό D. White)

Χα! Bragtime. Στρήμινγκ μουσική (πάνω δεξιά) κάθε εβδομάδα ή κάτι τέτοιο, το τραγούδι των ημερών. Ξεκίνησα με ενα γερμανικό ριζίτικο (χελλό διάφανε). Οκ, με χαλάει κάπως που το Principle of Joy του Thom το έμαθα από διαφήμιση της BMW, γαργαλάει τα ημιθανή μου αριστεριστικά αντανακλαστικά. Και ας έκανε ο Μπομπ Ντύλαν διαφήμιση για το Victoria’s Secret και οι U2 για την Apple.

Αχμ. Αν συνεχίσω έτσι, τα μπλινκ*μπλινκ* μπανεράκια δεν είναι μακριά. Ίσως και κάνα ωραίο φόντο, από αυτά τα στραβωτικά;

			Μ ‘αρέσει το κρύο. Περπατάω σαν κάβουρας με τακούνια βγαίνοντας από το Κωσταλέξι της δουλειάς, στραβολαιμιάζω για να δω το τελευταίο φως πάνω στο καμπαναριό. Γουρλώνω τα μάτια, έκπληκτος αρειανός στην προσπάθεια μου να απορροφήσω την κρυστάλλινη ατμόσφαιρα, την απόσταση, τα κτήρια, τα φουσκωμένα περιστέρια που καθονται με αστεια επιτηδευμένη τάξη στο γείσο της Παναγίας των Ξένων, τον σχεδόν άδειο δρόμο λίγο πριν το σούρουπο. Όλα μου φαίνονται παράδοξα και ενδιαφέροντα. Ωραίος ο πλανήτης σας. Άγε μοι εις τον άρχοντα υμών.

Εικονογράφηση του τρομερού Marc Burckhardt, δανεισμένη από εδώ.

σα να πεσε πολύ μαυρίλα. Για να εξισορροπήσουμε.

Όχι, τα παιδιά μου δεν δουλεύουν για τη Unicef.
Ακόμα >:)

Παιδικό πάρτυ, απ αυτά που μπορούν σιωπηλά να σε καταντήσουν καλοντυμένο αλκοολικό. Το μπλόκ των άλλων μαμάδων είναι όπως πάντα συμπαγές και ελαφρώς τρομακτικό. Στο Φίλιπς ο Σάκης και το Shake It σε ατέρμονο loop και 300 παιδάκια τσιρίζουν. Ένα δάχτυλο ουίσκυ στο πλαστικό ποτήρι, παγάκια, καταφεύγω στον πάνω όροφο ψάχνοντας τα παιδιά μου και μια προστατευμένη γωνιά.

Στο ξένο παιδικό δωμάτιο, μόνη, είναι μια ψηλή, όμορφη, στρουμπουλοπρόσωπη μαύρη κοπέλλα. Τη λένε Γκλόρια, και είναι ήδη 12. Πειράζει αμήχανα ένα συνθεσάιζερ, τη ρωτάω αν παίζει. Λίγο, απαντά ντροπαλά, καθεται στον πάγκο και ξεκινά τον ελληνικό εθνικό ύμνο.