Αεροδρόμιο Μονάχου, με υπέροχο φωτισμό
Στην Γλυπτοθήκη μας κυνηγούσε ο φύλακας με καθίσματα μην κουραστούν τα παιδιά (!!!). Με το που μπαίνουμε στην Pinakothek der Moderne, τα μικρά, εξοικειωμένα πλέον με τα σκαμνάκια και τη χρησιμότητά τους στα μουσεία, παίρνουν από ένα. Κάθονται στη μέση μιας τεράστιας σκάλας να με περιμένουν να έρθω με τα εισητήρια. Βλέποντας τα έπαθα κάτι σε υψοφοβία και σκοτοδίνη, ίσα-ίσα χωρούσαν τα σκαμνιά στο σκαλοπάτι, αλλά τράβηξα μια παρ' αυτά πριν πάω να τα σώσω, αχμ :)
Over
the rainbow. Yoshitomo Nara και Hiroshi Sugito.
Έμπασαν τα σκαμνιά στο installation των Γιαπωνέζων με θέμα την Ντόροθι και την
χώρα του Οζ, προφανέστατα έδεναν πολύ με την θεματολογία της εγκατάστασης. Εγώ
πάλι, ως νομοταγής στρίγγλα με υπερβολικό σέβας στην ερμ, τέχνη, ανησύχησα,
μήπως δεν κάνει; Ο φύλακας που με άκουσε, ένα παιδί από τις Σέρρες, μου απάντησε
"κάνει, κάνει".
Λοιπόν, γενικά τους αγάπησα τους φύλακες εδώ. Ακόμα και στην άλλη έκθεση.
Εκεί όπου η Φρα ένοιωσε την ανάγκη να επικοινωνήσει δι αγγίγματος με τα εκθέματα
και άπλωσε το δαχτυλάκι της στην κορνίζα του Olive Garden του Ρενουάρ. Ήταν
τότε που άρχισε να βοά ο συναγερμός. :)
Φωτεινά
γλυπτά - σε αυτήν την αίθουσα η Φρα ρώτησε : που είναι Η Τέχνη; Μάλλον
την πέρασε για φωτιστικά.
Πολύ συντηρητικούρες τα εξάχρονα, ε; :p
Andy
Warhol, Ladies and Gentlemen. Εδώ περίπου αρχίσα να καταλαβαίνω πως αν θέλω
εικόνες, καλύτερα να αγοράσω έναν οδηγό της @#% πινακοθήκης.
Δεν πρόκειται να βγει φωτό χωρίς νάναι τα ζούδια πρώτο φόκους.
Κάθοδος
στα έγκατα του ντηζάιν.
Karim
Rashid - I want to change the world. Ωραίο στυλ ο τύπος.
Deutsches
Museum, τεχνολογικά με κουμπιά που πατάς γυρίζεις μαθαίνεις, πειράματα και εκθέματα,
εκκρεμές Φουκώ, πυραύλους V-2 και πλανητάριο.
Ελάχιστα προλάβαμε σε μια μέρα. Τα πόδια μου.
Θέα
από την παγωμένη κορφή του Γερμανικού Μουσείου προς το κέντρο της πόλης και
την Frauenkirche.
Δίπλα,
η Isar. Ψόφος.
Με
αυτήνα του Ντα Βίντσι είχα εμμονή πολύ πρόσφατα.
Τώρα την ανακαλύπτω και σε 3-δ σε βιτρινάκι υπαίθριο
Χαίρομαι
που καμία χώρα δεν είναι ασφαλής από μια επίθεση κακού γούστου
Μουσείο
Παιχνιδιών. Πρωτότυπα στρατιωτάκια - Αρειανοί του 1926, δεν παραχθήκαν ποτέ
μαζικά.
Πολύ μοντέρνος (για τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο) ο οπλισμός των εξωγήινων, τυφέκια
με ξιφολόγχες.
Επιστροφή
στην Πινακοθήκη και Ντε Κίρικο. Ουψ, που πήγαν τα παιδιά.
Ολίγη
από Πικάσο. Τι ησυχία. Τα μικρά μάλλον θα γκρεμίζουν κάνα γλυπτό δίπλα.
Κατά
την απογείωση εντοπίζω ένα κατάμαυρο χωράφι στο ευκλείδιας γεωμετρίας ορθολογιστικό
αγροτικό τοπίο της γερμανικής υπαίθρου.
γλουπ*
Πάλι καλά, στον ερχομό είδα στο βάθος του απέραντου κάμπου το τοπικό πυρηνικό εργοστάσιο, μια παράδοξη εικόνα Deutscher Idylle. Αλλά η φωτογραφική ήταν εξίσου ασφαλώς χωμένη στον πάτο μιάς τσάντας, όσο και ο προσδεδεμένος εαυτός μου σε θέση στον διάδρομο. Θυμήθηκα την κουβέντα με τον Όνειρο και new year's resolution : θα πάρω και μικρή κάμερα για να την έχω στην τσέπη. (Επίσης, από την επιστροφή μου εφαρμόζω μάλλον γερμανικό συντακτικό σε ελληνικές προτάσεις - υπόσχομαι να συνέλθω γρήγορα.)